"ကုကုရဲ့မွေးနေ့ပွဲ?"
ရှောင်းကျန့်မေးလိုက်တော့ သူ့ဘေးနားကပ်ရပ်တိုးထိုင်နေတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်က ခေါင်းကိုဆတ်ကနဲ ညိမ့်ပြတယ်။ ကုကု ဆိုတာ ဘယ်သူမှန်းမသိပေမဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ကိုယ်တိုင်ကရွစိထိုးအောင်သွားချင်နေပုံထောက်ရင် တော်တော်ခင်တဲ့ သူငယ်ချင်းပဲ ဖြစ်မှာ။
"ခင်များရောလိုက်ရမယ်"
ကိုင်ထားတဲ့ ဘောပင်မှင်နီကို ဒေါက်ကနဲ တမင်ကိုအသံမြည်အောင်ပစ်ချလိုက်တယ်။
"ငါမအားဘူး"
"အားတဲ့အချိန်က ခင်များအသက်ထွက်မှာလား"
ရိပေါ်က စကားလုံးလှလှတွေမပြောတတ်ဖူး။ အန်ချင်လို့! စိတ်ရှိတိုင်းထွက်သွားရင် ရိုက်ပေါက်တွေချည်းပဲ။ ရှောင်းကျန့်က သုံးရက်ဆက်တိုက် operation ခန်းဝင်တယ်။ ထွက်လာတော့ အခန်းအပြင်မှာတင် ပိုးလို့ပက်လက်အိပ်ပျော်သွားရော။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်းမှာ မျက်နှာကတအားချောင်လာတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး ရိပေါ်နေလို့ထိုင်လို့သိပ်မကောင်းချင်ဘူး။
"ငါသေရင်မယ်ဆိုရင်တောင် ရှေ့ဆက်တိုးမှာ! ဒါ ငါ့ဘဝတစ်ခုလုံးမြှပ်နှံထားတဲ့နေရာ"
"တစ်သက်လုံးမြှပ်နှံလေ ဘယ်သူကရော မမြှပ်နှံပါနဲ့လို့ပြောလို့လဲ? မွေးနေ့လေး နှစ်နာရီလောက်အတူတူသွားဖို့ ခေါ်တာကိုများ။ တကယ်လက်ပေါက်ကပ်လိုက်တာ"
ရှောင်းကျန့် နာမည်ထိုးထားတဲ့ ဖန်အကြည်တုံးလေးက စားပွဲရှေ့မှာ။ စာအုပ်တွေတစ်ထပ်ကြီးနဲ့ ညစာကြည့်မီးတိုင်ပေါက်စကလေးနဲ့ ရှောင်းကျန့်က မျက်မှန်လေးကို လက်ညှိုးနဲ့ထိုးတင်တယ်။ ဝမ်ရိပေါ်က ရှောင်းကျန့်စားပွဲရှေ့တောင်မဟုတ်ပဲ ဘေးနားမှာ ကပ်ရပ်ထိုင်ပြီး ကြောင်ဆိုးလုပ်နေတာ။
"Didi.."
"ကျွန်တော့်အကြောင်းသိတယ်မဟုတ်လား"
လေသံပျော့ကလေးနဲ့ ချောဆွဲဖို့အကြံက ဆပ်ပြာပူဖောင်းလိုပဲ ဖွတ်ကနဲ ပျောက်သွား!!
"စောင်ကလေး!"
ဝမ်ရိပေါ်အကြီးကြီးပြုံးပစ်လိုက်ချင်ပေမဲ့ အတင်းထိန်းပစ်လိုက်တယ်။ ဒါလိုကမှ ရှောင်းကျန့်ရဲ့ ပုံစံအစစ်ပဲ။ သိပ်မချိုသာဘူး။ ရိပေါ်ကိုဆို တစ်ခါတလေ စိမ်းစိမ်းကားကားနဲ့။ ဒါပေမဲ့လည်း ချစ်ဖို့ကောင်းနေတုန်းပဲ။
