ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္ေနၿပီး ကားစတီယာရင္ေပၚလက္တင္ထားတ့ဲ ဝမ္ရိေပၚကို ေ႐ွာင္းက်န္႔စကားမစရဲပါဘူး။ အ့ဲဒီအစား ပူေနတ့ဲလက္ေတြကိုပဲ အခ်င္းခ်င္းေထြးဆုပ္မိထားတယ္။ ကားလိုင္စင္ဘယ္တုန္းကရလိုက္တာလဲလို႔ေတြးမိၿပီးမွ ေအာ္..ေတြးစရာလည္းမဟုတ္ပဲ ဆိုၿပီး ျပန္ေတြးမိျပန္တယ္။ ၿမိဳ႕ျပန္တ့ဲလမ္းေဘးမို႔ လူေတြေရာကားေတြပါ႐ွင္းေနတယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြထူထပ္တ့ဲေနရာမွာ ေလက တျဖဴးျဖဴးရယ္။ အမိုးဖြင့္ထားလို႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔မွာေအးေနေရာပဲ။
"တစ္ရက္ၿပီးရင္..... "
"အင္း....ဒီၾကားထဲမင္းဘာေတြလုပ္ခ်င္လဲ"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ စိတ္ကိုအဆုံးထိလြတ္ခ်လိုက္တယ္။ တစ္ဘဝစာေဝးဖို႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ေလေျပကေလးကို ဒီတစ္ရက္တာ လက္ကမ္းႀကိဳဆိုမယ္။ ေလရဟတ္ကေလးေတြက ဘဝမွာတစ္ခါသာျဖတ္တိုက္သြားတ့ဲေလေျပကေလးကို လြမ္းခြင့္ေရာ ႐ွိပါရဲ႕လား။
ရိေပၚက ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုပခုံးေတြကေနဆြဲယူၿပီးတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္လာတယ္။ တအားနီးကပ္လြန္းလို႔ ရိေပၚကိုယ္ထဲ နစ္ဝင္ေတာ့မတတ္ပဲ။ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ သိုင္းဖက္ထားတ့ဲလက္ေတြက အားနဲ႔မာန္နဲ႔ရယ္။ ပခုံးေပၚကေနေက်ာ္ၿပီး ရိေပၚလည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ ေက်ာျပင္ကိုဖြဖြပုတ္လာတ့ဲ ရိေပၚရဲ႕လက္ေတြ။
"လက္မလြတ္ခ်င္လို႔႐ူးေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခင္မ်ားက သိပ္မာနႀကီးတာပဲ"
အက္ေနတ့ဲအသံေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္ခ်လိုက္တယ္။
"တြဲၾကရေအာင္။ မနက္ျဖန္တစ္ရက္"
နာက်င္မႈကိုဘာနဲ႔တိုင္းတာျပရမလဲ ရိေပၚမသိဘူး။ သူ႔ဘဝမွာ ဒီေလာက္နာက်င္ရတာမ်ိဳးတစ္ခါမွမခံစားခ့ဲရဖူးဘူး။ ဘာကိုမွေစာက္ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ခိုးပစ္သြားခ်င္တယ္။ ဘယ္သူမွမ႐ွိတ့ဲေနရာမွာ..သူတစ္ေယာက္ပဲ ၾကင္နာႏိုင္မ့ဲေနရာမွာထားၿပီး။ သူနဲ႔မဟုတ္ပဲ ဆိုင္သူ႐ွိသြားေတာ့မယ့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို သူမျမင္ခ်င္ဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီလိုဆုံးျဖတ္ပစ္လိုက္တာက သူ႔ဘက္က ကြဲေၾကမႈကို အနာကပ္ပလာစတာနဲ႔ ေကာက္ကပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေပးထားတာပဲ။ တစ္ဘဝလုံးက်န္ခ့ဲမယ့္ အက္ေၾကာင္းရာႀကီးနဲ႔ေပါ့!
