ေ႐ွာင္းက်န္႔ႏွစ္ငုံပဲေသာက္လိုက္ရေသးတ့ဲ အခ်ိဳရည္ဘူးေလးက ေရေငြ႔နဲ႔ ေရစက္ေသးေသးေလးေတြသီးေနတယ္။ အိပ္ေဆးေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလးခပ္ခ့ဲတာ ျဖစ္ေပမ့ဲ ပင္ပန္းေနတ့ဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔က တစ္ခ်ိဳးတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အခန္းတြင္းေလထုက ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ကုကုက သူ႔အိမ္ေလးထဲ ျပန္ဝင္ေခြေနၿပီ။ သူကအခ်ိန္႐ွိသေရြ႔ အ့ဲထဲမွာပဲ! အျဖဴေရာင္တံခါး ပိတ္ခ်ထားတ့ဲေနာက္မွာ အိပ္ခန္းတစ္ခု႐ွိတယ္။ ရိေပၚရဲ႕ အခန္းတစ္ခုလုံးဟာ အိမ္တစ္လုံးကို အခန္းဖြဲ႔ထားတ့ဲ စနစ္မ်ိဳးမို႔ သူ႔အခန္းတြင္းမွာပဲ ဧည့္ခန္းက်ယ္နဲ႔ တစ္ပါတည္း အိပ္ခန္းပါ႐ွိေနတာ။
ရိေပၚက မိန္းမေတြကိုႀကိဳက္တယ္။ က်န္႔ခိုင္က စိတ္မဝင္စားဘူး။ အခုေတာ့ သူက အတုံးတကာ့ထိပ္ေခါင္ ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မွ႐ွိမေနတ့ဲ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကိုလိုက္ေနတယ္။ က်န္႔ခိုင္ကေတာ့ သူ႔ပ်ိဳမဒီနဲ႔! ကံၾကမၼာဆိုတာကို ရိေပၚ ပထမဆုံး ခ်ီးက်ဴးမိတာပဲ။ တကယ္ေတာ္တ့ဲဇာတ္ဆရာ။
သူ႔ဘဝမွာ သူ႔ကုတင္ေပၚတက္ေနတ့ဲလူကို ဒီေလာက္တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ဘာက ၾကည္ႏူးျခင္းလဲဆိုတာကို သိသြားရမယ္လို႔ တစ္ခါမွမထင္ခ့ဲဘူး။ အိပ္ရာေပၚအတူတက္တ့ဲ အေဖာ္မွန္သမွ်ဟာ ရိေပၚေအာက္မွာ လူးလွိမ့္ခ့ဲရတာခ်ည္း။ အခုေတာ့ အ့ဲတစ္ေယာက္ က သူ႔ေဘးမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ ၿပီးေတာ့ သူက လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ၿပီး တစ္ေစာင္းလဲေနတာကို လႈပ္လႈပ္ရြရြေတာင္မလႈပ္မိေအာင္သတိထားေနတာ။
သူကငယ္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနတ့ဲ လူမဟုတ္ဖူး။ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္လို႔ေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို ရိေပၚဘဝမွာ ႐ူးမိုက္တာေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ခ့ဲဖူးလို႔။ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။ ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္။ သိမ္းထားခ်င္တယ္။ အထူးအဆန္းခံစားခ်က္ေတြက ဒီလူနဲ႔မွေပၚလာတာမို႔ ဒါဟာ နည္းနည္းေလးမွ ႐ူးမိုက္တ့ဲအလုပ္မဟုတ္ဖူး။ ဘယ္အခ်ိန္ထေတြးေတြး သူဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရခ့ဲတာမို႔....ေနာက္ဆုတ္ပစ္လိုက္ဖို႔..ရပ္ပစ္လိုက္ဖို႔....ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ဘယ္တုန္းကမွမ႐ွိခ့ဲဘူး။
