pse mua ?

14

~•~

Nuk po flija, por sytë i mbaja mbyllur nga e qarà e tepërt. Të rënduara e të ejtura qepallat e mia, zemra e gjakosur po u mbyste plot lot deri në fyt, e nuk u mbushja dot me frymë...

Por kur u hap dera e dhomës zemra timbrojë si një goditje e fortë në një tub hekuri. Më drithërojë të gjith trupin.

Arrita të kontrolloj frymëmarrjen, e bëra të dëgjohej të ngjashme me atë qetësinë kur flenë, e nuk lëviza !
Qëndrova ashtu e shtrirë si e fjetur... qetë, por pa jetë ! Pa dëshirë për të jetuar. Dhe dëshirova, e dëshirova vërtetë vdekjen t'ime në atë moment.

Doja të isha e vdekur e të shikoja reagimin e tijë.

Do ju dhimbsja ndopak vallë ?

Ndezi dritën e dhomës dhe mbylli derën, e ndjeva të mos lëvizë në atë heshtjen e dhomës...

Sikur të më vështronte si flija !

Më pas drita që u fik sërish !

Errësirë...
Vetëm rrezatimi i hënës ku ishin ambientuar sytë e mi !

Qetësi...
Vetëm lëvizjet e tijë që po u afronte me ngadalë ku shkunden lehtë frymarrjen t'ime që u drodh !

Dëgjova zhupravitien e bluzës që e hoqi, përplasjen e shoshëve të kupucëve duke u zmbathur...

Rripin e pantallonave...

...që lëshojë me një "ding" nëpër pllaka ! Shtrati që u përkul nga pesha e tijë e rëndë, dhe çëçafi me të cilën isha mbuluar deri në fyt si për tu mbrojtur, që tani më zbulojë duke më hequr çdo mburojë !

"Si guxon e hynë e veshur në shtratin tim njëherë ?" Shtrëngova më shum qëpallat duke lënduar sytë e ejtur !
Duke bllokuar frymarrjen e shtrydhur mushkëritë !
Zëri i tijë i rokët por i qetë që mu ngul si thikë në zemër ! Më lëndojë me atë zë...sepse ishte po i njëjti që foli me ashpërsi duke më parë edhe në sy !

Por un nuk lëviza...
Në mëndjen t'ime un nuk isha më e tija, ai më kishte lënë.
Kjo ishte nata e fundit që qëndroja me të, prisja vetëm që të ma thoshte. Ai tani i panjohur në zemrën t'ime, ashtu si ishte edhe i të qënurit ai, që vetëm emrin e familjen i njoha !!

Por gjithsesi e dashurova...

"E di sa mi ke ngrit nervat sot ?"
Përshpejtimi i fjalëve të tijë, fytyrën e afruar në ankën t'ime të majtë, un e kthyer mënjanë...

...un pa lëvizur.

Ndjeva gishtin e tijë të madh ku hyri poshtë llastëkut të bizhameve, po aty në anën e majtë, duke e ulur me ngadalë deri në rrënxë !
E më pas i rrëshqiti përgjatë këmbëve të mia të holla me ngadalë duke më lënë vetëm me slip !

Pastaj fryma e tijë...fllad i nxehtë në lëkurën t'ime, ku më përkëdheli përreth barkut dhe mbështeti buzët e nxehta duke më puthur ankën e majtë !

Ngriva pa frymë...
...e nuk lëviza !
Por mu dogj zemra me buzët e tijë !

"Si më hyre në mëndje moj nikoqire ?" Me duar që u ngjitën duke më përkëdhelur trupin, e me fytyrën që u zhyt në gushën t'ime, e më morri atë aromën e Lotit të derdhur ku kishin mbërritur deri mbi gushë...

"Ke qarë apo jo ?" Më drejtojë përballë tijë...

Nuk lëviza muskul, as nuk mora frymë...nuk i hapa sytë !

I ndjeva duart e tija të ngrohta që më përkëdhelë sytë, të ashpra që më gërvishtur lëkurën e skuqur, por të ngrohta që më dogjën qelizat e shkatërruara !

"Pse nuk më prite ?
Pse nuk më prite në shtëpi ku të lash ? Një natë të kërkova, vetëm një natë për shokët e mi, e tek ti do vija, me ty do rrija...
Po tani...pse nuk më prite zgjuar ?
Pse po fle e qetë pa mua ?"
Më puthi sytë, e më shtrëngojë në gji !

"Të lëndova apo jo ? Të lëndova krahun. T'a ndjeva rrashtën kur t'a shtrëngova, mu duk si t'a theva..."
Më la të shtrirë mbi shtrat e më puthi krahun ku më kish shtrënguar më parë, e zemra m'u drodh sërish. Dhunshëm duke më dridhur të tërën !
"...por të theva zemrën vetëm me shikimin tim. Ja pse ke qarë"

Më hoqi bluzën me ngadalë, hije...
Hija e tijë e rëdë që më mbulojë.

Fryma e tijë drejtë zemrës që fillojë të rrahë zhurmshëm duke më ngritur kraharorin e shpejtuar pulsin në qafë e nëpër duar.

Grimzë gjaku im !
Ndalojë së qarkulluari për një sekond ku e ndjeva trurin të bllokuar !

"Qënke zgjuar."
E kuptojë...
Ndalojë puthjen drejtë zemrën dhe përshpëriti ato dy fjalë !

Largojë pak fytyrën duke e ndalur përballë fytyrës t'ime, e qëndrojë duke më vështruar nën rrezen e zbehur të hënës...
Un ashtu e zhveshur si u ndjeja e mbuluar vetëm nga trupi i tijë...nuk i hapa sytë !

"Nuk do të të kërkoj falje..." timbrojë afër veshit tim ! Timbrojë zëri i tijë deri në zemrën t'ime...
"...nuk e meritoj faljen tënde."

U ndal së rrahuri!
Zemra ime e humbi një rrahje.

Një rrahje ku dhëmbi, dhëmbi si dreqi, si thikë e ngulur, si bimë e shkulur me rrënje e vyshkur.

"Dhe nuk meritoj as të të kem timen sonte. Do të lë të qetë, nuk do të prekë. Dua vetëm të ndjejë ngrohtësinë e trupit tënd.
Erën e lëkurës tënde që më tërheq, shijen e buzëve të tua që më shujnë etjen...që kam vetëm për ty.
Se jam shkretëtirë, jam shkretëtirë pas mënyrës që të traitova.
Vetëm një natë tjetër do rrishë me mua..." Dhe aty plasa...

E qarà shpërtheu dhe se mbajta dot, duart e dridhur me kurriz mbuluan byzët e sytë...
Me dënesë fillova të qaja si fëmijë.
E dhimbte ajo e qarë, dhimbte se po qaja me shpirtë.

"Eji...eji..eji çfar ke ?"
Zëri më i shqetësuar këtë herë !
Më largojë duart nga fytyra ime e më puthi ato buzë të shtrembëruar plot lot. Më shtrëngojë në gji si për të më shtrydhur lotët që ishin mbushur deri në fyt mbrënda meje e më foli sërish ëmbël !
"...çfar ke ? Më thuaj çfar ke?" Me zemrën që i rrihte fortë në buzët e mija që i kish mbështetur duke më mbyllur më gjii !

Po më lë...po më lë...ti po më lë.
Doja t'i thoja.
Por fjalët nuk më dilnin.
Un u sforcoija...u sforcoija të flisja, por fjalët nuk i kisha. Nuk dilnin dot, ishin të ngecura mbrenda meje !
E un nuk çirresha dot, por u mbysia po me lotët e mi !

Asajë që ia kisha frikën, po ndodhte.
Po ndodhte vërtetë. Po më lë.
Sot nata e fundit që rri me të, që fle në shtratin e tijë, që ndjejë aromën e tijë, që ëndrroj të hyjë në zemrën e tijë si ai hyri në timen pa u munduar fare, se ishte e pastër zemra ime...
Mëndja ime ishte e pastër, sytë e mi nuk kishin parë tjetër djalë si kishin parë atë, e trupi im nuk kish njohur tjetër ngrohtësi si kisha ndjerë atë

...e kisha veshur të zhveshur sipër meje !

Ja çfar do më mungonte e po më torturonte më shum se gjykimi i botës...

Mua do më mungonte ai.

~•~