pse mua ?

29

~•~

Po shikoja atë valixhe që qëndronte aty në këmbët e shtratit .

Një buzëqeshje melankolike më harkoi buzët, dhëmbët kafshuan njërën buzë duke shkaktuar dhimbje.

Kur e përgatita këtë valixhe e bëra me një lumturi të paparë.
I futa rrobet më të mira me kujdes duke menduar ' do zbrazeni në Itali tani. ' !

Ajo valixhe nuk u zbraz kurrë në Itali.
Ashtu si e mbylla në Shqipëri, ashtu do e linte Italinë. Pa u hapur kurrë.
Ato rrobe nuk dolën kurrë nga ajo valixhe, nuk u veshën kurrë...

Do i kisha veshur vetëm për me qëllimin që të isha dukur sa më shum e bukur në sytë e Edit, vetëm për sytë e tijë.

Un loçkë fantazova edhe si do mi heqë ato rrobe...
Duke më puthur mu...

... e jo atë!

Gjëja e parë që i thash babit të Edit në taxin kur ikëm ashtu nga Edi ishte...
' dua të kthehem që tani në Shqipëri.'

'Do pres biletat për fluturimin e parë që gjej drejtë Shqipëris. Ndërkoh ti pusho pak në një hotel këtu afër, e un merrem me biletat që tani.' Mu përgjigj me një farë malinkolie  që i kishte mbuluar ata sy blu.

Ata sy,(ata syyy blu blu blu, Alo alo ambulanca, zemra ime është sëmur. Po t'a dija po t'a dija...) dëshmitar të asaj që pash edhe un.

Dhe ja...
Tani këtu e ulur në shtratin e këtij hoteli duke parë valixhen e pahapur kurrë, gati për të pritur që të nisem pas një ore.

Un në qetësinë e asaj dhome...
E bora në dritare me bardhësi ku po bie flokë flokë po ashtu e qetë pa bërë zhurmë.

"Ed...të lutem shum..."
Papritur u dëgjua zëri i babait të tijë përtej portës, ribombojë në fund të koridorit me një eko të boshatisur !

Hapat u dëgjonin që po vini drejtë dhomës t'ime!

"Zemër hape derën."

Krejt papritur dëgjova Edin të trokasë si me padurim në portën e dhomës t'ime ! Kur më quante kështu më jepte një farë ndjenje, e nuk kam fjalë për ta përshkur !
Por zemra më hovi e një far afshi më avullosi nxehtë!

"Eduart mos bëj budalliqe.
Tani mjaft se po e eksagjëron."
E qortojë duke moderuar zërin babai i tijë si për të mos shqetësuar pushuesit e tjerë.

"Ajo nuk ka për t'u nisur.
Nuk do të ikë.
Këtë e di un."
Zëri vinte i mbyllur përtej portës që nuk e kisha hapur.
Doreza e sajë rrotullohej dhunshëm mesiguri nga dora e Edit që duke trokitur më kërkonte t'a hapja.

"Ajo më kërkojë të nisemi sa më parë më beso." E informojë i ati i tijë.
E zemra ime goditi fort në kraharorë sedse ishte e vërtetë, dhe tani e dinte edhe Edi.

"Ajo nuk di çfar do në këtë moment.
Është e nevrikosur.
Sapo të sqaroj situatën do detë të qëndrojë me mua. Dhe do qëndrojë..."
E dëgjova të thoshte me një zë të rokët por të shqetësuar !
"...o shpirt hape pak derën.
Duhet të flasim."
Vazhdonte e insistonte pa u shqetësuar për bezdinë dhe zhurmën që po shkaktonte në të gjith koridori e hotelit.