Seonsaengnim // Kim Taehyung

Invitation '🌺

~Me~

Taehyung ve Danbi yerdeki kilit taşlı kaldırımın dibine çökmüş oturuyorlardı. Taehyung, dakikalardır yanında gözyaşlarını tutmaya çalışsa da hıçkırarak ağlayan Danbi'yi izliyordu.

Danbi'nin gözleri ağlamaktan ağrımaya başlamış, Taehyung'un kalbi ise ona dediklerinden dolayı bin pişman olmuş, parça parça dağılmıştı. Taehyung ilk defa böyle bir şey yaşıyordu ve gerçekten ne tepki vereceğini bilmiyordu.

"Artık eve gitmelisin Danbi. Ailen seni merak edecek."

Danbi burnunu çekmiş ve başını dizlerinin arasından kaldırıp karşı sokağa odaklanmıştı.

"Ailem şehir dışında."

Danbi 'Bence de artık yeter' diye düşünerek ayaklanmış ve yerde oturan Taehyung'a selam vererek oldukça uzak olan evine doğru yürümeye başlamıştı.

Taehyung'un dakikalar önce de yaptığı gibi yine onu takip etmeyeceğini sanmış ve oldukça ağır adımlarla evinin yolunu tutmuştu. Fakat yanıldığı bir şey vardı ki o da Taehyung'un ayağa kalkıp Danbi'nin arkasından onu takip etmesiydi.

Danbi tüm dikkatini üzerinde yürüdüğü kaldırıma vermişken kolunda hissettiği elle duraksamış ve bir kuvvet yardımıyla arkasını dönmüştü.

Taehyung, Danbi'ye bakıyor ve hiçbir şey söyleyemiyordu. Halbuki daha saniyeler önce içerisinde diyeceklerini tekrar etmişti.

"Bugün bende kal Danbi. Bu halde y-yalnız kalmamalısın."

Taehyung kekelediği için içerisinden kendine küfrederken Danbi'nin gözleri bir ara parlamış fakat sonra yaşanan olayları tekrar hatırlayınca bir havai fişeğin sonu gibi sönüvermişti.

İtiraf etmek gerekirse zaten tek başına korkuyordu ama hoşlandığı kişinin evinde kalması ona yakışacak türden bir şey değildi.

"Hayır öğretmenim, teşekkürler."

Danbi kolunu yavaş bir şekilde Taehyung'un büyük ellerinden kurtarmış ve kendi evinin yolunu tutmuştu.

Taehyung'un içinde gerçekten büyük bir suçluluk duygusu ve en az o suçluluk duygusu kadar büyük, içini yiyip bitiren kötü bir his vardı.

Taehyung, Danbi'nin ne kadar itiraz edip bağıracağını bilse de yeniden alçılı olmayan kolundan tutmuş ve incinmediğinden emin olacağı bir şekilde kendisine çevirmişti tekrar.

"Sözümüz vardı Danbi. Yapılacak etkinlik hakkında düşünmeme yardım edecektin."

Bence bahanem gayet iyi diye düşündü Taehyung. Onu eve götürerek hem başına bir şey gelmediğinden emin olacak hem dededikleri yüzünden az da olsa kalbini almaya çalışacaktı.

Fakat Taehyung zaten Danbi'nin kalbinin kendisinde olduğunu bilmiyordu. Daha doğrusu biliyordu fakat şuan onu iyice idrak edememişti.

Danbi istemese de yardım edeceğini söylemiş olduğu için Taehyung'a daha fazla itiraz edememiş ve onun yanından Taehyung'un evinin yolunu tutmuştu.

Her seferinde kurnaz aklına kendi evine gitmek için bahaneler üretse de Taehyung hiçbirini tutmuyordu.

"Kıyafetim yok öğretmenim."

"Bende var Danbi."

"Ben sert yastıkta yatarım öğretmenim."

"Evimde sert yastık bulacağına emin olabilirsin Danbi."

"Ben gece horlarım öğretmenim."

"Ne? Ihm şey... Ben alışığım Danbi. Biliyorsun öğretmen olmadan önce içerisinde her çeşit öğrencinin bulunduğu bir yurtta kalmıştım."