Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

3. Αλέξανδρος Γεωργίου

Τον ξύπνησε η Αφρούλα, η οποία είχε ανέβει στο κρεβάτι και τον έγλυφε στο πρόσωπο. Ανασηκώθηκε και τη χάιδεψε.

"Καλημέρα, Αφρούλα." της είπε. Του απάντησε γλείφοντας του το χέρι. Δεν θυμόταν τι ώρα τον πήρε ο ύπνος την προηγούμενη νύχτα. Πάντως, ήταν η πρώτη νύχτα εδώ και καιρό που δεν χρησιμοποίησε τηλεσκόπιο και αυτό του έκανε καλό.

Έπειτα θυμήθηκε την επερχόμενη συνάντηση του με τον Αλέξανδρο Γεωργίου στις δώδεκα στο σπίτι του. Κοίταξε την ώρα στο κινητό του. Δώδεκα παρά τέταρτο. Ίσα- ίσα προλάβαινε να πιει ένα καφέ και να φύγει. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο μπάνιο, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του και μετά πήγε στην κουζίνα.

Ο Κώστας είχε σηκωθεί εδώ και ώρα και συμμάζευε λίγο.

"Καλημέρα." του είπε. "Να σου φτιάξω καφέ;"

"Ναι. Κάνε τον δυνατό." απάντησε και κάθισε σε μια καρέκλα του τραπεζιού, νυσταγμένος ακόμα. O Κώστας του έφτιαξε καφέ και κάθισε μαζί του.

"Πώς κοιμήθηκες χθες;" τον ρώτησε.

"Καλά, αν και άργησε να με πάρει ο ύπνος ως συνήθως. Ευτυχώς που δεν έχω εδώ το τηλεσκόπιο μου." είπε και γέλασε λίγο.

"Τι ώρα έχεις κανονίσει με τον Γεωργίου;"

"Σε λίγο." απάντησε ο Λεωνίδας κι έπειτα ξεφύσηξε βαστώντας το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια. "Δεν ξέρω τι πάω να κάνω, μπαμπά. Δεν ξέρω αν αυτό που πάω να κάνω είναι το σωστό. Ίσως η Έλσα να έχει δίκιο."

"Η Έλσα με πήρε τηλέφωνο πριν από λίγο και μιλήσαμε." του είπε ο Κώστας.

"Αλήθεια; Και τι είπατε;"

"Της εξήγησα κάποια πράγματα και εκείνη μου είπε ότι μετάνιωσε για τη συμπεριφορά της χθες. Σε περιμένει σπίτι σας να μιλήσετε το μεσημέρι."

"Σ' ευχαριστώ." του είπε ο Λεωνίδας και χαμογέλασε.

Μόλις ήπιε όσο καφέ πρόλαβε, πήγε στο δωμάτιο του να ετοιμαστεί. Είχε αφήσει στην ντουλάπα και μερικά άλλα ρούχα για περίπτωση ανάγκης. Φόρεσε τζιν και μια μαύρη μακρυμάνικη κι έπειτα γύρισε στην κουζίνα για να φορέσει παπούτσια και να χαιρετήσει τον πατέρα του και την Αφρούλα.

Το σπίτι του Αλέξανδρου δεν ήταν καθόλου μακριά, λίγο πιο κάτω απ' το λόφο, έτσι έβαλε τη διεύθυνση στο GPS του κινητού του και πήγε με τα πόδια, για να πάρει λίγο αέρα και να προετοιμαστεί ψυχολογικά.

Λέγονταν πολλά για τον εκκεντρικό συγγραφέα Αλέξανδρο Γεωργίου. Αν κάποιοι θεωρούσαν τον Λεωνίδα μισότρελο, εκείνον τον θεωρούσαν τρελό με περικεφαλαία! Ζούσε μόνος του σ' ένα παλιό σπίτι, το οποίο ποτέ δεν έβλεπε ο ήλιος, όμως πήγαινε κι έμενε συχνά μαζί του η Στέλλα Δημητριάδη, δημοσιογράφος και παντοτινή σύντροφος του, καθάριζε το σπίτι και του έκανε παρέα. Λεγόταν ότι ο Αλέξανδρος δεν τρελάθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά σιγά- σιγά, χρόνο με το χρόνο, εξαιτίας της εξαφάνισης της μητέρας του, των σεναρίων που πίστευε και όλων αυτών που κρατούσε μέσα του τόσα χρόνια. Τα περισσότερα βιβλία του στα οποία έγραφε για εξωγήινους τα είχε απαγορεύσει η ARAK, έτσι τα τελευταία χρόνια έγραφε κυρίως βιβλία μυστηρίου, ή σκοτεινά, γοτθικά μυθιστορήματα φαντασίας με φαντάσματα, βρικόλακες και λυκάνθρωπους.