Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

35. Ένας Αφιλόξενος Πλανήτης

Το Salvation περιστρεφόταν τώρα γύρω απ' τον ακατοίκητο Quebec, τον δορυφόρο του Ζεντ. Όπως τους εξήγησαν, ο Quebec ήταν το μόνο μέρος όπου μπορούσε να παραμείνει ασφαλές το Salvation, χωρίς να δεχθεί και αυτό επίθεση από τους Ζεντιανούς. Ο Λεωνίδας είχε ανακαλύψει αυτόν τον πλανήτη, τον είχε μελετήσει, όμως δεν ήξερε ότι ήταν ο δορυφόρος του Ζεντ.

Τα σκάφη της αποστολής εκτοξεύθηκαν από τη "μητέρα" σκάφος και κατευθύνθηκαν προς τον εχθρικό πλανήτη, ο οποίος απείχε τρεις ώρες. Η ελπίδα που είχαν κάποιοι μέσα τους γκρεμίστηκε καθώς πλησίαζαν στην τροχιά του. Πετούσαν σε κυκλικό σχηματισμό, με το σκάφος που μετέφερε τους "επίλεκτους" στη μέση για να το προστατεύουν.

"Πλησιάζουμε στην τροχιά του Ζεντ." ακούστηκε σε όλους από τον ασύρματο.

Τα σκάφη ανέπτυξαν κι άλλη ταχύτητα. Ο πράσινος πλανήτης βρισκόταν τώρα μπροστά τους, τους περίμενε απειλητικά. Το ημισφαίριο στο οποίο πήγαιναν φωτιζόταν ήδη από το άστρο του, λαμπερό και ογκώδες σαν τον Ήλιο, το οποίο βρισκόταν πίσω τους.

"Μπαίνουμε στην ατμόσφαιρα του πλανήτη." ακούστηκε η φωνή του στρατηγού από το ηγετικό σκάφος.

Μόλις οι "μύτες" των αεροσκαφών "τρύπησαν" την ατμόσφαιρα, ταρακουνήθηκαν από ισχυρές δονήσεις. Η πράσινη ομίχλη τους τύλιξε και για λίγη ώρα αυτό ήταν το μόνο που έβλεπαν. Ακούστηκε φασαρία στον ασύρματο.

"Δεχόμαστε επίθεση! Όβερ! Χωριστείτε!"

Το σκάφος που βρισκόταν ο Λεωνίδας πήρε μια απότομη κλήση, έκανε μια περιστροφή και εκείνη τη στιγμή διέκρινε μια λάμψη μέσα στην ομίχλη.

Έπειτα τους χτύπησε κι εκείνους κάτι.

"Χτυπηθήκαμε! Πραγματοποιώ άτακτη προσγείωση! Επαναλαμβάνω! Το σκάφος των επίλεκτων χτυπήθηκε και πέφτει!" φώναξε ο Οδυσσέας, που πιλοτάριζε το σκάφος τους. Άρχισαν να στροβιλίζονται. Ο Λεωνίδας δεν ένιωθε καλά. Ο Αλέξανδρος ήταν αναίσθητος δίπλα του. Βγήκαν από τα σύννεφα και άρχισαν να πέφτουν. Κομμάτια απ' το σκάφος έφευγαν και σκορπίζονταν παντού. Μπόρεσε να διακρίνει την πυκνή φυλλωσιά ενός δάσους.

Κάποιοι κατάφεραν να ανοίξουν τα αλεξίπτωτα και τους είδε να πετάγονται έξω, ενώ ο ίδιος προσπαθούσε να απασφαλίσει τον Αλέξανδρο. Έπειτα πετάχτηκε απ' το κάθισμα του στο κενό και έχασε κι αυτός τις αισθήσεις του.

Άνοιξε τα μάτια του μετά από λίγο. Από πάνω του απλωνόταν ένα πυκνό καταπράσινο πέπλο από φυλλωσιές, σαν ταβάνι. Δεν φαινόταν ουρανός.