Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

Επίλογος- part 1: Ο Γάμος

*Δύο χρόνια μετά...*

2032: Ο Λεωνίδας Νικολάου, καθηγητής Αστροφυσικής πλέων στο Πανεπιστήμιο της Λιβανός Ο.Ε., πρώην ARAK, έκανε διάλεξη σε μια από τις αίθουσες στο μάθημα Η Ιστορία της Γης, το οποίο αφορούσε κυρίως αστρονομικά θέματα καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας της Γης. Το τελευταίο μάθημα σήμερα, αφορούσε στον πόλεμο μεταξύ Γήινων και Ζεντιανών, που πλέων βρίσκονταν σε περίοδο ειρήνης και αλληλοβοήθειας.

Οι σπουδαστές/μελλοντικοί αστρονόμοι και αστροφυσικοί παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρων και πότε-πότε τον ρωτούσαν σχετικά με τις εμπειρίες του στον πλανήτη Ζεντ, θεωρώντας τον έναν ήρωα. Ανάμεσα στους σπουδαστές του ήταν φυσικά και η Ειρήνη, που ακολουθούσε το όνειρο της να σπουδάσει Αστρονομία.

Προς το τέλος της διάλεξης, είδε στην άκρη της αίθουσας τη διευθύντρια της Λιβανός Ο.Ε., να παρακολουθεί τη διάλεξη χαμογελώντας του ενθαρρυντικά.

«Ο πόλεμος αυτός, χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η μεγαλύτερη κρίση που υπέστη η ανθρωπότητα. Αν και είχε μικρή διάρκεια, οι απώλειες ήταν πάρα πολλές. Και οι δυο πλανήτες, και οι δύο αυτοί κόσμοι, θρήνησαν πολλά θύματα, και εγώ ο ίδιος δεν είμαι περήφανος ούτε νιώθω ήρωας που συμμετείχα σε αυτό. Το τέλος του πολέμου όμως, ήταν και μια νέα αρχή για τον πλανήτη μας, που μέσα από τις στάχτες και την καταστροφή αναγεννήθηκε ξανά. Φυτεύτηκαν καινούργια δέντρα, η ηλιακή ενέργεια άρχισε να εκτιμάται και να χρησιμοποιείται περισσότερο. Έτσι, σύντομα η Γη θα γίνει πιο πράσινη, κι εμείς θα αναπνέουμε πιο ελεύθερα. Οπότε, θα απαντήσω ναι σε όσους ρωτούν αν βγήκε τελικά και κάτι καλό από τον επονομαζόμενο Τελευταίο Πόλεμο.» τελείωσε τη διάλεξη του και όλοι οι φοιτητές χειροκρότησαν, όπως και η διευθύντρια. «Ευχαριστώ για το χρόνο σας και σας εύχομαι καλό Καλοκαίρι.» είπε με χαμόγελο ο Λεωνίδας και κατέβηκε από το έδρανο για να μαζέψει τα πράγματα του.

Πολλοί σπουδαστές ήρθαν να τον συγχαρούν προσωπικά για όλες τις γνώσεις που τους πρόσφερε το έτος που πέρασε. Όταν κατάφερε να «αποδράσει», πλησίασε προς την έξοδο.

«Συγχαρητήρια, κύριε Νικολάου. Η διάλεξη σας ήταν εξαιρετική.» του είπε η διευθύντρια με μια υποψία πονηρού χαμόγελου.

«Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, κυρία Λιβανού. Θα με ευχαριστήσετε και το βράδυ πιο... προσωπικά.» είπε εκείνος στη γυναίκα του, κοιτάζοντας την στα μάτια.