Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

29. Η Τελευταία Μέρα στη Γη

Το βράδυ του Σαββάτου, η NASA διοργάνωσε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι για τους επίλεκτους, με δωρεάν ποτό, φαγητό και μουσική. Ήταν ο, τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν για να τους τονώσουν το ηθικό και να φύγει, έστω και προσωρινά, ο φόβος τους.

"Τι γιορτάζουμε;" ρώτησε ο Αλέξανδρος μόλις μπήκαν στην αίθουσα.

"Τις τελευταίες μας μέρες στη Γη." Είπε ο Λεωνίδας, κοιτάζοντας γύρω του εντυπωσιασμένος.

Στο κέντρο υπήρχε ένα στρογγυλό μπαρ με έναν διακοσμητικό μοβ πλανήτη από πάνω, με πράσινους δακτυλίους ο οποίος έμοιαζε με τον Κρόνο εκτός από το χρώμα. Τριγύρω καναπέδες και άνετα σκαμπό σε σχήματα κομητών και αστεροειδών. Στο βάθος, ένα συγκρότημα από τα λίγα που είχαν απομείνει, είχε κληθεί να παίζει μουσική ντυμένοι με στολές αστροναυτών. 

Παντού αιωρούνταν εικονικοί πλανήτες και διάφορα ουράνια σώματα, ανάμεσα τους και η Γη. Και το καλύτερο; Το ταβάνι ήταν ένας θόλος, το οποίο στην πραγματικότητα συνδεόταν με το κεντρικό αστεροσκοπείο της NASA και μετέδιδε εικόνες του έναστρου ουρανού. Ήταν αναμφίβολα το καλύτερο μέρος όπου θα μπορούσε να βρεθεί ο Λεωνίδας για πάρτι.

Παρευρισκόμενοι, εκτός από τους επίλεκτους, ήταν και διάφοροι από το προσωπικό της NASA,  επιστήμονες, αστροφυσικοί, τεχνικοί, αστροναύτες. Άτομα που ο Λεωνίδας, σε όλη του τη ζωή από την ηλικία των δώδεκα ετών, θαύμαζε και ήθελε να γίνει σαν αυτούς.

"Έχει πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες εδώ απόψε." παρατήρησε και ο Αλέξανδρος. "Μακάρι να ήταν και η μητέρα μου μαζί μας. Θα κουβέντιαζε όλη νύχτα."

Ο Ντίνος Λούθερης φαινόταν χαμένος στις σκέψεις του. Γενικά δεν μιλούσε πολύ σε όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Ο Οδυσσέας με τους γνωστούς πλέoν αστροναύτες βρίσκονταν μπροστά απ' τη μπάρα και έπιναν. Ο μπάρμαν μοίρασε σφηνάκια σε όλους.

"Ελάτε κι εσείς, αδέλφια!  Ελάτε να πιείτε μαζί μας!" είπε, δείχνοντας τον Λεωνίδα και τον Αλέξανδρο.

Εκείνοι πλησίασαν. Ο Οδυσσέας έδωσε και σε αυτούς από ένα σφηνάκι και είπε σε όλους:

"Αδέλφια μου, απόψε ας πούμε ότι είναι η τελευταία μας νύχτα στη Γη! Ποιος ξέρει τι θα μας περιμένει εκεί που θα πάμε και αν θα γυρίσουμε ποτέ πίσω! Γι' αυτό ας πιούμε και ας το γιορτάσουμε σαν να μην υπάρχει αύριο! Έλα, γεια μας!" και κατέβασε μονομιάς το σφηνάκι.

Οι υπόλοιποι τον μιμήθηκαν. Ήταν ένα αρκετά βαρύ ποτό. Ο Αλέξανδρος φάνηκε να δακρύζει και να προσπαθεί να μη δείξει ότι τον πείραξε. Εκείνη τη στιγμή, όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς την είσοδο. Όλοι κοιτούσαν εντυπωσιασμένοι την Ελπίδα Λεβίδου, τη σοβαρή και απλησίαστη διάσημη αστροφυσικό, άψογα χτενισμένη και βαμμένη, με ένα χρυσό εντυπωσιακό φόρεμα.