Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

34. Εισβολή

Οι Ζεντιανοί χτύπησαν πρώτα τις μεγάλες πολεις: Νέα Υόρκη, Παρίσι, Μόσχα, Τόκιο, Λονδίνο. Άφησαν την Αθήνα τελευταία και καλύτερη. Αίμα παντού και σκόνη. Τα σκάφη τους δεν είχαν καμία σχέση με τους ιπτάμενους δίσκους των περασμένων ετών. Εκείνοι ήταν απλά επιστήμονικα σκάφη που έκαναν μελέτη της Γης και των Γήινων που απήγαγαν κατά καιρούς.

Αυτά εδώ ήταν υπερσύγχρονα πόλεμικα σκάφη, που βομβαρδιζαν και σκορπουσαν το χάος. Υπήρχαν επίσης κάποια ρομπότ με πολυβόλα, τα οποία ήταν πολύ δύσκολο να καταστραφούν. Σε κάθε ήπειρο και κάθε χώρα της υφηλίου, ο ανθρώπινος στρατός μαχοταν με πάθος.

Η Έλσα ξύπνησε από ένα τράνταγμα. Ο Κώστας είχε ήδη σηκωθεί, στεκόταν στη σκάλα και προσπαθούσε να ακούσει τι γινόταν έξω.

"Τι έγινε, μαμα;" ρώτησε φοβισμένη η Άννα.

Ένιωσαν ένα πιο δυνατό τράνταγμα, σαν να έγινε σεισμός.

"Μας βομβαρδίζουν!" Φώναξε ο Κώστας και κατέβηκε κάτω. Έπεσαν όλοι στο πάτωμα, η Άννα χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς της καθώς ολόκληρο το σπίτι σειοταν από πάνω τους.

Είδαν έντρομοι την καταπακτή να γκρεμίζεται και τη θέση της να παίρνουν συντρίμμια, τόνοι ολόκληροι από τσιμέντο και μπετόν, που έφτασαν σχεδόν μέχρι το σημείο που βρίσκονταν. Έμειναν και οι τρεις να τρέμουν και να κοιτάνε, να περιμένουν ποτέ θα πέσει το επόμενο κομμάτι οροφής να τους πλακώσει. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Απ' έξω ακούγονταν πυροβολισμοί και εκρήξεις.

"Είστε καλά;" ρώτησε ο Κώστας καθώς έδιωχνε τη σκόνη από πάνω του.

"Έτσι νομίζω." Απάντησε η Έλσα και κοίταξε την κορη της μήπως είχε χτυπήσει πουθενά. Ο Κώστας εξέτασε τη στοίβα με τα χαλάσματα, ενώ η Αφρουλα μύριζε ανήσυχη τριγύρω. Ο Κώστας δοκίμασε να σηκώσει ένα βράχο από το σημείο όπου βρισκόταν η καταπακτή.

Ήταν μάταιο. Η Έλσα σκαρφάλωσε κι εκείνη για να τον βοηθήσει, όμως τα συντρίμμια ήταν πολύ βαριά και υπήρχε κίνδυνος να τραυματιστούν.

"Ω Θεέ μου! Παγιδευτηκαμε εδώ μέσα!" Αναφώνησε η Έλσα. "Τι θα κάνουμε;!"

"Ηρέμησε. Απ' ότι φαίνεται, προς το παρόν δεν μπορούμε να βγούμε εκεί έξω. Είμαστε πιο ασφαλείς εδώ κάτω. Ας ελπίσουμε ότι θα μας βγάλουν σύντομα."

"Όχι, είναι αδύνατον... Δεν γίνεται να μείνουμε παγιδευμένοι εδώ μέσα!" Η Έλσα είχε πάθει κρίση και φώναζε.

"Έλσα... Έλσα, άκουσε με!" Της φώναξε ο Κώστας για να τη συνεφέρει. "Δεν γίνεται να βγούμε εκεί έξω ούτως ή άλλως. Γι' αυτό θα μείνουμε εδώ, για όσο χρειαστεί μέχρι να μας βγάλουν. Είναι η μόνη λύση. Έχουμε αρκετές προμήθειες."

"Κι αν γκρεμιστεί κι άλλο το σπίτι; Αν πέσει το ταβάνι και μας πλακώσει;" είπε η Έλσα ξέπνοα.

"Αυτό...Ας ελπίσουμε να μη συμβεί." Η Άννα τόση ώρα τους άκουγε φοβισμένη.

Στο μεταξύ, έξω το πάρκο και όλη η κορυφή του λόφου είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Έλληνες στρατιώτες σκότωναν και σκοτώνονταν. Πυροβολούσαν και δέχονταν πυρά. Τραυμάτιζαν και τραυματιζονταν. Πυροβολισμοί παντού, αίμα και σκόνη.