❗️Kitap ağır cinsellik ve vahşet içerir❗️
...
"Söz verebilir misin, Liya?"
"Sana söz veriyorum, seni sevmekten asla vazgeçmeyeceğim. Senden vazgeçtiğim gün, kendimden vazgeçtiğim gün olur ve o gün canımın bir değeri kalmaz çünkü ben seninle hayat bu...
Merhabalar, hikayeme hoşgeldiniz! Nefretten doğan aşk hikayelerini seviyorsanız buradaki adres doğru. İyi okumalar dilerim!
‼️UYARI‼️
Eğer erkek-kadın eşitliğine, kadının gücüne veya özgür ve güçlü bir kadının varlığına inanmıyorsanız veya homofobikseniz, ağır seks sahnelerinden hoşlanmıyorsanız kitabımı okumanızı tavsiye etmiyorum. Yorumlarda, kadın karakterime karşı tek bir iğrenç kelime görmek istemiyorum ve bundan kastım kaltak, sürtük, orospu gibi iğrenç küfürler. İstediğiniz gibi eleştirip yargılayabilirsiniz fakat böyle sert küfürlerden hiç hoşlanmıyorum, özellikle kadın karakterime karşı çünkü eminim ki, erkek karakterin yaptığı hatalar herkes için tamam olucak, o hatalara göz yumulacak...
Neyse, iyi okumalar dilerim! 🫶🏻
Kadın baş karakteri👇🏻
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Erkek baş karakterinin mankeni yoktur. Kendi hayal gücünüz ile devam edin :)
💗
Rica etsem satır arası yorumlar yapar mısınız? Çok sevinmiş oluruum <3
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
TUTSAK
Hayat, insanların beklentilerini karşılamak için ya fazla kısa, ya da fazlasıyla kötüydü. Hayat, bizimle oynayan acımasız bir katildi ve biz o çaresiz kurbanlardık fakat bu sınavdan bir türlü geçmeye çalışırken fazlasıyla yara alıyorduk. Beklentilerimiz karşılanmıyordu çünkü bizim istediğimiz gibi ilerlemiyordu hayat.
Ne mi beklemiştim?
Bana en yakın olan insanın bana inanmasını beklemiştim. Ama hayat buydu. İnsanların isteklerini karşılamazdı. Acı ve kötülük doluydu. Bana asla gülmezdi. Şimdi de gülmedi. Beklentim gerçekleşmedi ve ben dizlerimin üstüne kapaklanmıştım. Her zamanki gibi...
Sinirimi kontrol altına alamayıp onu orada bırakıp çıktım. Akan gözyaşlarım ile sokakta yalnız başıma yürüdüm. Neden hep böyle olmak zorundaydı ki? Sevdiklerime inanıp, güvenip sonradan neden üzülüyordum? Seven inanmaz mıydı?
