james joint ;; taekook

17 | diamonds

Bazı çocuklar, ebeveynleri tarafından bastırılarak yetiştirilirler. Oldukları kişi olarak değil, ailelerinin olmalarını istedikleri kişi gibi büyürler fakat bu eğitim şekli, çoğu zaman olumlu sonuçlanmaz; tıpkı Jeongguk'ta da olduğu gibi.

Jeongguk fevri bir insandı. Küfürbazdı, pek nazik bir insan da sayılmazdı. Hatta bazen şiddete eğilimli birine dönüşürdü ve zarar vermekten kaçınmazdı. Herkesin gördüğü Jeongguk böyleydi işte, ve onu bir tek Jimin tanıyordu. Bir tek Jimin onun ne kadar kırılgan ve sevgi dolu bir insan olduğunun farkındaydı fakat o da artık hayatta değildi. Gerçi, yalnızca Jimin'den bahsetmek belki de Taehyung'a haksızlıktı fakat Taehyung, Jeongguk'u o kadar da iyi tanımıyordu. Yalnızca kırık bir insan olduğunu düşünüyordu Alfa'nın, çünkü pek çok defa onu ağlarken görmüş, yanında olmaya çalışmıştı. Aslında, Jeongguk bir bakıyordu da, zaman nasıl da çabuk geçivermişti. Oysa sanki Taehyung gruplarına yeni girmiş gibi hissediyordu. Onu ilk gördüğü gün, ondan rahatsız oluşu dün gibiydi Jeongguk'un zihninde. Fakat öyle çok zaman geçmişti ve öyle çok şey yaşamışlardı ki beraber, artık Taehyung için hayatına yeni girmiş biri demek imkansızdı.

Jeongguk, babasının olmasını istediği kişi olmayı hiçbir zaman istememişti çünkü onun gözünde babası gücünü olması gerektiğinden fazla kullanan, hırslı ve kalpsiz bir adamdı. Çok barizdi ki çocuğunun da böyle biri olmasını, gücünü her daim kolları arasında tutmasını istiyordu. Bu yüzden, onu kendi bildiği şekilde eğitmişti. Babası da biliyordu yaptığı şeylerin Jeongguk için hoş şeyler olmadığını ve zaten bu yüzden yapıyordu tüm bunları. Bu hoşnutsuzluğun, bastırılmışlığın onu güçlendireceğine inanıyordu. Ailesi tarafından bastırılmış bir çocuk olduğundan dolayı kimsenin onu bastırmasana izin vermeyecekti, yani babasının planı buydu ve sonuca bakıldığı zaman, başarısız da değildi.

Jeongguk alfa kimliğine bakıldığında oldukça güçlüydü ve eskilerden beri alfaların üzerine yapışmış etiketlere de uyuyordu. Sinirliydi, sabırsızdı, gücü seviyordu, bastırılmaya gelemiyordu ve itaat bekliyordu. Tüm bu karakter özelliklerine sahip olması babasının senelerce ona yaptıklarının etkisiydi ve artık onlardan vazgeçemezdi. Fakat kendi karakterine ait olan bazı özelliklere de sahipti; hatta bunlardan bir tanesi, babasının da etkisiyle ilerledikçe ilerlemişti.

Jeongguk, hassas bir çocuktu ve ne kadar kapatmaya çalışırsa çalışsın Taehyung'ın kokusunu her aldığında bu gerçek yüzüne pat diye çarpıyordu. Çünkü onu seviyordu Jeongguk, onun yanındayken tamamen kendisi olmaktan başka çaresi yoktu ve aslında en başından beri ona çekildiğinin farkındaydı. Sadece, onun bir delta olmasından hiç hoşlanmamıştı ve ondan olabildiğince kaçmak, uzak durmak istemişti. Bunun ilk sebebi için babası yüzünden yaşadığı travmatik olaylar demek yanlış olmazdı, çünkü Jeongguk için belki de tedavisi olmayan bir hasardı bu. İkincisi ise, babası yüzünden olduğu kişiydi. Dediğim gibi, babası başarısız bir adam değildi ve oğluna baskının ne kadar boktan bir şey olduğunu güzelce öğretmişti, şimdiyse Jeongguk bastırabilme ihtimalinden bile kaçıyordu. Yine de, ailesinden uzakta yaşamaya başladığından beri kendisini daha rahat, daha özgür hissediyordu. Öfkesini daha rahat kontrol edebiliyordu, ya da baskınlık kurmak için deliye döndüğü yoktu. Kendisini sınırlamayı bir şekilde öğrenmişti, öğrenmek zorunda kalmıştı çünkü çevresindeki alfalara baktığı zaman hislerinin ne kadar ilkel kaldığını görebiliyordu. Artık aileler alfaları yetiştirirken ağlamalarının sorun olmadığını, her zaman başarmanın mümkün olmadığını ve gücün şiddete dönüştürülmesinin yanlış olduğunu öğretiyorlardı. Omegaları yetiştirirken ise onlara güçlü olabileceklerini, sırf doğurabiliyorlar diye kesinlikle doğurmak zorunda olmadıklarını, onların da alfalarla eşit haklara sahip olduklarını öğretiyorlardı. Bu yüzden herkes bu ilkel hislerinden olabildiğince kurtulmuştu fakat doğaları gereği bazı içgüdüsel özelliklere sahiplerdi, yine de kolayca bastırabiliyorlardı bunları. Ailesinden hiçbir şekilde böyle bir destek görmemiş olmasına rağmen Jeongguk, çok iyi bir iş çıkartmıştı. Kendini olabildiğince bastırmış, hatta bunun uğruna içine kapanmıştı fakat yine de doğru olduğunu düşündüğü şeyden vazgeçmemişti.