Kidnapper's Affection

Capítulo 16

Boyfriend

Nginitian ko ang aking mga naging kaibigan dito sa Espaniya. Tuwang tuwa sila dahil nag babatuhan sila ng mga binilog nilang snow sa kanilang mga kamay. Hindi ko magawang sumali dahil hindi ako sanay sa lamig na dulot ng snow. Sanay ako sa malamig na tubig pero pag dating sa snow ay mas pipiliin ko nalang pumasok sa loob ng bahay. Akala ko dati, ang sarap sarap kapag may snow, samantalang ngayon ay gustong gusto ko ng umuwi dahil sobrang lamig nito.

"Are you really gonna go back to the Philippines?" nalulungkot na tanong ni Qiel at inakbayan ako. He pouts his lips, stretching his chiseled jaw line. Qiel and I have been friends for almost 4 years now and I can say that he really is a sentimental type of people. He likes to hold on memories and bonds. 

"Yes. It's time to go back na, I already finish my bachelors degree here." I said softly. Para siyang pinag bagsakan ng langit at lupa sa kaniyang hitsura ngayon. You can see the disapprove in his face about my decision to come back to my old country. 

4 years have past and everything has changed easily for me. I have learned to speak Spanish in that amount of time, I have learned to forgive and forget about my past, with the help of Nica ofcourse. I have been so happy here. Qiel and his friends are always taking me to parties and events. That is why I will definitely miss them. Nagulat ako ng may tumama sa pisngi kong snow ball kaya inirapan ko lang si Leandro habang siya ay tumatawa. Sabi ngang ayoko ng snow! Ang lamig! 

Niyakap ko ng mahigpit sila Leandro, Mateo at Santiago. Umiyak naman si Maya at Isabella. They were my friends for the past years of my life while living in Spain. Umamba ako ng yakap kay Qiel, my best friend. Sumimangot lang ito at tinitigan ako. 

"Oh come on now Qiel! Don't be sassy! It's Angel's last minute with us!" Linya ni Maya. Nag tawanan naman ang mga boys sa sinabi niya habang si Isabella ay lumuluha pa rin. Umiling lang si Qiel at niyakap ako ng mahigpit. Now I can feel some tears forming at the side of my eyes. I will miss Qiel!

"Llámame si me necesitas..." he whispered. Tumango ako bilang sagot at ngumiti. Pinilit kong hindi umiyak sa harap nila dahil ayokong makita nila na nalulungkot ako. Gusto ko na ang huling ala ala nilang kasama nila ako ay masaya ako at hindi malungkot. 

I wave my hands at them and bid my goodbyes for the last time. 

"¡Los voy a extrañar a todos!" I shouted. 

The flight was smooth. Nakikinig lang ako ng mga kanta at minsan naman ay nanonood ng movies sa aking phone. 

I will still pursue my singing career despite my course. Singing is my passion. It gives me life. 

Kamusta na kaya ang Pilipinas? Kamusta na rin kaya si Daddy? Bilang na bilang lang ang mga tawag niya sa akin sa loob ng apat na taon. Hindi siguro lalampas ng sampu ang tawag niya sa akin. Okay lang naman sa akin lalo na't ayaw naman ng asawa niya sa akin so the feeling is mutual. Bata palang naman ako ay sinanay niya na akong mag isa. 

Nanlaki ang mga mata ko ng punong puno ng tao ang arrival lobby ng NAIA. Maraming camera ang nakatutok sa akin at maging ang mga phone ng mga tao ay naka tapat sa akin. Hanggang ngayon pa rin pala ay kilala pa rin ako sa bansang ito? 

Ngumingiti ako habang tinutulungan ako ng mga body guards ni Daddy na maka sakay sa aking kotse. Hindi nakatakas sa aking pandinig ang mga tanong ng ibang reporters na nag pupumilit na lumapit sa akin habang may mga dalang recorder at notebook.

"Miss Angel! Are you staying here in the country for good?"

"How is your life in Spain?"

"Do you have a boyfriend?"