Kidnapper's Affection

Capítulo 45

Nangulila

Hindi ako mapakali habang papunta kami sa hospital kung saan dinala si Daddy. Pakiramdam ko ay hihimatayin ako dahil sa pinag halo halong kaba, pagod at lungkot. Hindi rin tumitigil sa pag takas sa aking mga mata ang aking luha. 

Nasa loob ako ngayon ng kotse ni Nico. Tahimik lang siya at pinapakiramdaman ang paligid. He is also attentive about my current situation. Pasulyap sulyap siya sa akin habang nag mamaneho. Mukha rin siyang hindi mapakali. 

"Calm down love. Everything will be fine." he said while driving. 

"How the fuck can I calm down Nico? My Dad is shot! Are you even thinking!?" I blurted out. Letting my emotions control my attitude towards him. 

He avoided my gaze and continued on driving. 

"I'm sorry, Love." he whispered but it is enough for me to hear it. Hindi ko siya pinansin. 

Is my Daddy okay? Is he alive? Is he breathing? What is he doing right now? Oh my god! I will die from overthinking! 

This is my fault! Kasalanan ko nanaman! Ako ang dahilan kung bakit sila sumugod doon kila Ramil. Bakit ayaw akong patahimikin ng tadhana?! Pag katapos ng isang problema ay may papatong nanamang panibagong problema!? 

"We are here," Nico said, while looking at me carefully. Hindi ko siya pinansin at tumakbo papunta sa emergency room. Khalil said that Daddy was in the emergency room. Wala na akong pake alam kung ano ang hitsura ko. 

Ang mahalaga ay makita ko ang aking Ama at malamang maayos ang kalagayan niya.  

Napako ang aking mga paa sa sahig ng makita ko si Tita Ana at si Raphael na humahagulgol sa harap ng E.R. Hindi ko alam ang gagawin ko kaya dahan dahan lang akong lumapit sa kanila. Mas lalong humagulgol si Tita Ana ng makita ako. Muntik itong matumba kaya inalalayan ito ni Nico paupo. May nurse na hinahagod ang likod ni Tita Lui. Tumingin siya sa amin ng may malungkot na mukha. 

"Mr. Devera is in the morgue na po. Dead on arrival. I'm so sorry for your loss." the nurse said. Pakiramdam ko ay mawawalan ako ng ulirat sa aking narinig.

Nanghina na ang katawan ko at anytime ay pwede akong matumba. I look at Tita Lui. She is standing again while Raphael is crying on the floor. 

Gulong gulo ang kaniyang buhok at namamaga ang mga mata. 

"Asawa ko... Bakit siya pa ang kinuha... Mahal na mahal ko siya... Gabrielle ko." hagulgol ni Tita Lui. Nanginginig ang tuhod ko habang pinag mamasdan silang dalawa ni Raphael. Sa murang edad ni Raphael ay naiintindihan niya kaagad ang mga nangyayari. I don't know what to say to them. 

"Tita, I'm so sorry." I said. Paos na rin ako. Umiling si Tita Lui at pinunasan ang kaniyang mukha.

 "I'm not gonna be mad at you Angel. Your father lost his life for you. I will also cherish your life." She said in between her tears. Napaupo ako sa sobrang lungkot. Agad akong dinaluhan ni Nico. 

"D-Daddy! I am really sorry. I am so sorry because I had been a very bad daughter to y-you. I am so sorry for everything!" sigaw ko habang nakatingin sa kawalan. Mas lalo akong humagulgol ng naramdaman ko ang pag yakap sa akin ni Nico. 

"Dad! Please be alive! Please! Hindi ko pa nasasabi sayo kung gaano kita kamahal! Kung gaano ako nag papasalamat na ikaw ang ama ko! Dad naman! Bumalik ka! Mahal na mahal kita Dad..." sigaw kong muli sa tahimik na hallway. 

"G-Gabrielle! Huwag mo kaming iwan!" sigaw ni Tita Lui. Nanlaki ang mga mata ko ng bigla siyang natumba sa sahig at nahimatay. Agad siyang pinuntahan ng iba pang nurse at inasikaso. May lumapit sa aming doctor.