Kidnapper's Affection

Capítulo 20

Welcome

Bumaba ako sa isang sementeryo kung saan nakalibing ang aking Mommy. Manila Memorial Park Sucat ang pangalan ng sementeryong ito. Dito na rin kasi nilibing ang iba ko pang mga kamag anak kaya halos kabisado ko na ang buong lugar. 

Today is Mom's death anniversary. Sinabi ni Daddy na mag kita kami ngayon dito. Isinantabi ko muna ang sinabi ni Nico sa akin kagabi. Hindi ko pa rin maintindihan ang mga sinabi niya nung nasa kotse niya kami. 

Huminga ako ng malalim at nilanghap ang malinis na hanging hatid ng sementeryo. The air smelled like dried leaves and old grass. Sariwang sariwa ang pakiramdam ko kapag nasa sementeryo ako. The ambiance is so peaceful and relieving. The whole aura of this place speaks calmness and exquisiteness. I love cemeteries. 

Inilapag ko sa lapida ng aking ina ang dinala kong Carnation flowers. The flowers were a mixture of pink and white. The white one's means remembrance while the pink one's means gratitude. Umupo ako sa damuhan kung saan siya nakalatay. Tahimik lang ang paligid at tanging pagaspas lang ng mga sanga ng puno ang maririnig.

"I miss you Mommy. If you were here, then I wouldn't have to endure this problematic life alone." My voice broke. I still remember her soft fingers caressing my hair so that I could fall asleep. I still remember her kisses during the lonely night, her warm embrace after the afternoon mass, her joyful voice in the sunny morning. Will it ever happen again?

"Mommy alam mo po ba, na inlove po ako sa isang lalaki. Kinidnapped niya po ako noon at hanggang ngayon ay siya pa rin po ang tinitibok ng puso ko. Hindi ko alam kung bakit hindi ako naka move on sa kaniya after so many years of being away from him. Bakit ngayon ay iniibig ko pa rin siya kahit na may mahal na siyang iba?" bulong ko sa hangin. Tumingala ako at pumikit para mapigilan ang pag tulo ng luha ko. 

"I miss you Mommy. I really do. Nothing can replace you in this chaotic world. You are my one and only mother." 

Tumayo ako at pinag pagan ang sarili ko. Nanlaki ang mga mata ko ng marinig ang tawag ni Daddy, hindi kalayuan sa akin. Ngumiti ito sa akin, I did not smiled back. Tinignan ko lang siya. Ibinaba niya ang dala niyang sunflower sa lapida ni Mommy. So he bought a sunflower. Sunflower means adoration. 

"Happy death anniversary mahal ko." Bulong niya habang nakangiti sa lapida. Umiling nalang ako sa isip ko. Why would he call her 'Mahal ko' when she already has a new wife? I don't get you Daddy. Why are you always confusing me? 

Nanlaki ang mga mata ko ng makitang may batang lalaki na yumapos sa tuhod niya. Nakangiti ito habang kinakain ang kaniyang lollipop at kita mo sa batang ito ang pagiging marangya sa buhay. Nanlamig ang palad ko ng mag karoon ako ng ideya sa aking isip kung sino ang batang ito. Binuhat ito ni Daddy at itinapat sa akin. Palipat lipat ang tingin ko kay Daddy at sa bata. 

The kid look at me like I was a stranger. Of course! I am a stranger! This is the first time that I saw him. The kid has the same eyes as I and my father. His nose is obviously a Devera. Along with his overall physique. Malalaman mo kaagad na mag kadugo kami. 

"Angel... This kid is your brother. He is three years old. His name is Raphael." Daddy sighed. I gulped in air to control the emotions that is urging in my system. He actually brought this kid in my mothers tomb? 

"Dinala ko si Raphael dito para ipakilala sa mommy mo. Your mother is kind, soft-hearted and open minded. I know in my heart that she is happy to meet my kid." Daddy said. Raphael look at me with innocent, curious eyes. Kumunot ang noo niya habang naka titig sa akin. Bahagyang umaalon ang bangs niya dahil sa hangin ng sementeryo. 

"Raphael say hi to your ate," Inilapit siya sa akin ni Daddy kaya nagulat ako at napa atras ako. 

"Hi ate..." sabi ni Raphael at inabot sa akin ang lollipop na kinakain niya.