Ruling The Last Section (Season 1)

Kabanata 2

Kabanata 2:
Taste

"Why can't you start now, Miss?" he ask with his menacing eyes. I scoffed in sudden irritation because of him. Gusto ko ng umalis para tignan na ang paa kong mas lalong sumasakit sa pagdaan ng bawat segundo.

"Why don't you do the first move now?"

"It should be ladies first." napaayos ako ng tayo sa sinabi niya at hindi pa rin nawawala ang ngisi habang walang emosyon ang mga mata.

"Hayaan mo na lang siya, Kuwai. Mukhang kailangan niya ng umalis." mahinahong sabi ng lalaking nasa likod niya. Iyong seryoso na nakatingin sa akin noong nakabangga ko itong Kuwai at hanggang ngayon ay ganoon pa rin ang mga mata niya.

Seryoso pero hindi ganoon kalamig. Para bang meron sa aking nakikita niya na dapat siyang magseryoso.

He has this soft features that I didn't feel intimidated than Kuwai. He has thick brows. His eyes were almond and has soft lids. It was coffee brown. Banayad lamang kung dumapo ang tingin sa akin. He has a pointed nose and cherry lips. His eyes are staring at me intently. His features were soft and something in his eyes is glistening.

"Do you think I will let go of her that easy?" dumilim ang mga mata ni Kuwai ng bumaling siya roon sa lalaki.

"Helix, wag ka na lang makialam. Hayaan mo si Kuwai." sulsol ng isang lalaki. Apat silang nasa harap ko, kagaya nang nakabangga ko kanina.

"Shut up, Sixto." I lick my lips as I heard his name. Nice, Helix.

"Hayaan mo nang lumabas. Hindi ba't iyon ang gusto mo? You don't want her inside the room right? Ngayong aalis na siya bakit ayaw mong pakawalan?" hindi ko alam kung may iba ba siyang ibigsabihin sa huling pangungusap pero hindi ko na lang pinansin. Gustong gusto ko ng makalabas.

Kuwai's jaw clenched and his eyes turn more intense and he slowly turn his head to me.

"Labas!" aniya at tumabi sa daraanan ko. Tinignan pa ako noong Helix bago dahan dahang tumabi at iyong dalawa ay kalmado lang na tumabi rin.

Huminga ako ng malalim. Hindi alam kung maglalakad ba ng normal dahil siguradong mararamdaman ko iyong sakit ng paa ko. Kung paika-ika naman, hindi kakayanin ng pride ko lalo na nakatingin sa akin 'tong Kuwai na 'to. Kinagat ko ang dila.

"Ano pang hinihintay mo?" iritadong sabi noong Kuwai at bago pa mas madagdagan ang inis ko sa kanya ay nagsimula na akong maglakad ng… normal.

"Shit." I whisper a hissed when I already feel pain in just my first step. Mahina iyon pero napalingon sila sa akin. Napapikit ako at nagpatuloy sa paglalakad. Humigpit ang hawak sa bag at kumuyom ang kamao sa kamay na nasa loob ng bulsa ko dahil sa sobrang sakit ng nararamdaman.

Kinagat ko ang labi para pigilan ang pagsasalita at nang makalabas na ako sa pinto ay hindi pa rin ako dapat makapante. Nagmumura na ako sa isip dahil sa bawat hakbang parang kinakagat ako ng sakit. Halos maghabol ako ng hininga ng makalayo roon at makaliko sa hagdan pababa.

"Tang...ina." sabi ko habang mabigat ang paghinga at ramdam ang pagtaas baba ng dibdib. Nakatunghay pa kasi sila sa pintong tatlo kaya hindi ko magawang maglakad ng paika-ika.

Sapo ko ang dibdib at pinakalma muna ang sarili bago magpatuloy sa paglalakad. Ayoko munang pumunta sa clinic at makagawa agad ng kauna-unahang record sa students list na pumasok roon dahil sa paa ko. Meron naman siguro akong magagawa para maayos ito.

Nang makakita ako ng bench ay agad akong naupo roon kahit naka puwesto iyon sa gitna ng mga buildings. Paniguradong kita agad ako rito pag nagbreak time na ang mga estudyante. Wala pa kasi akong nakasalubong sa mga hallway dahil paniguradong lahat ay nasa klase na.