Ruling The Last Section (Season 1)

Kabanata 81

Kabanata 81:
Shot

Huminga ako ng napakalalim ng kumawala sa akin ang ginang. Helix offered us a bottle of water. Kinuha ko iyon at inabot sa ginang. Para naman kumalma siya pero naririnig ko pa rin ang hagulhol na puno ng hinanakit. I can really sense the excruciating pain in the sound of their cries.

"Eloisa bumalik ka na sa amin. Please, mahal na mahal ka namin."

"Tama na iyan, Rebecca. Eloisa is resting now. Gusto mo ba siyang mahirapan ulit?" sabi ng lalaki sa babaeng umiiyak at mas lalo lamang lumakas ang panaghoy niya.

"Hindi ko matanggap Oliver! B-Bakit naman kung kailan ayos na ang lahat s-saka pa siya mawawala? Sana ako na lang! Sana ako na lang iyong nagkasakit! She has a lot of dreams for herself! Ni isa walang natupad roon!" sigaw ng ginang. Punong puno na ng luha ang mukha niya.

Her eyes were weary and swollen. While the man who's holding her elbow looks so tired and his eyes were bloodshot too. Like he's in a verge of crying. Isang segundo lang, nakita ko nang tumulo ang mga luha niya.

"You're wrong, Ma. May natupad na pangarap si Eloisa." my mouth parted and a shiver travel to my nape down my spine when I feel a very cold as ice presence behind me.

Dahan dahan akong napalingon sa likod ko. Then I saw Zillah with his despair and miserable state. His eyes were bloodshot and his nose were flushing like he's holding back to cry.

May kaunting nginig akong naramdaman sa katawan ko nang dumaan siya sa gilid ko. All of the last section eyes were all on him. Some is looking at him with pity except me. Alam kong hindi iyon ang akmang emosyon para ibigay sa kanya ngayon. He needs sympathy, at iyon ang binibigay kong tingin sa kanya.

Dumiretso siya sa tingin kong magulang ni Eloisa. Natigilan sa pag-iyak ang ginang at tumingala kay Zillah. She bit her lip as Zillah caress her back.

"Seeing you cry will make her sad. She doesn't want us to grief if she is gone. Iyon ang bilin niya. Ayaw niyang makapaglunod tayo sa sakit." ani Zillah sa ginang.

She slowly nodded, pero patuloy ang pagtulo ng luha. Sinapo niya ang mukha ng kamay. Niyakap siya ng lalaki at doon siya patagong umiyak sa dibdib nito. Her sobbed echoed and was heard at every surface of the room.

Akala ko iyong presensiya na ni Zillah iyong malalang lamig na mararamdaman ng katawan ko, pero nagkamali ako. I gasped and my body is like a water slowly freezing to become a big ice berg when I met Kuwai's eyes. Umangat ang dibdib ko dahil sa biglaang paglanghap ng marahas na hangin.

Then I bit ny quivering lips. Nagkatingin kami. Inasahan ko na dapat na nasa likod lang siya ni Zillah at nakasunod, para naman hindi ako nagugulat ng ganito. Helix eyes remained on me. My body stilled.

Hindi ko magawang maigalaw ang buo kong katawan. I don't know if my brain suddenly malfunctioned. Humigpit ang hawak ko sa bote ng tubig.

Kuwai gaze dropped on it. His expression were his usual dark and serious. Iyong mukha na hindi puwedeng biruin. Nakatitig lang ako sa kanya. Pigil ang hininga kung iignorahin niya man ako at lalagpasan.

But he didn't do it like I thought he would. He stop just one meter away from me. Nakaharap sa akin pero walang sinasabing kahit na ano. He's just standing in that spot silently. Nakatingin rin sa akin. Bigla kong hindi makita ang mga tao sa paligid kundi siya lang.

"There's a room upstairs. Rest." iyon ang mga salitang sinabi niya bago siya tahimik na tawagin ni Keilander at Acid.

Hinila siya papalayo sa akin. He's eyes stays for me for seconds before he finally give his attention to his friends. I was stunned on what he did. Hindi ko pa masyadong mairposeso ang sinabi niya.