Ruling The Last Section (Season 1)

Kabanata 24

Kabanata 24:
Run

Pagkagising ko wala na roon si Kuwai. The sunlight streamed on my open window. I turned off my lamp shade and I don't know why it makes me miss something while staring at the couch where Kuwai sat last night.

Gaano kaya siya katagal nanatili rito? Madali akong nakatulog kagabi. So I'm clueless how long he stay here. I puffed a loud breath and get up from bed. Hindi rin ako papasok ngayong araw at magpapahinga lang. I did my usual routine in the morning. Take a bath, change with usual clothes since I'll just stay inside the apartment.

Eat my breakfast, clean some mess in the apartment, vacuum the floors, cook my lunch and eat. After that watch movies. Pagkahapon ay kakain muli ng meryenda at magsi-syesta. Alas singko na ako magigising at maghahanda muli para sa pagluluto ng hapunan.

Matagal na akong mag-isa rito sa apartment at nakasanayan ko na iyon sa loob ng ilang taon. But why I'm feeling so sad right now for being alone? Hindi ko kailanman naramdaman itong kalungkutan. It crept on my body slowly as the time pass by. I don't know why I feel this since Kuwai watch me fall asleep. I wish I have someone with me in this apartment.

Napapikit ako ng mariin. Bakit ba iyon ang iniisip ko? Mas may importanteng bagay roon kaysa sa magdrama ako ngayon. Huminga ako ng malalim at humiga na sa kama. Another night that I'll sleep alone again. Nakareceive naman ako ng mga text mula kila Shannel, Colvin, Helix, Xerox at sa iba pang last section. Tinatanong ang kalagayan ko. Kaya kahit papaano ay nakalimutan ko na mag-isa ako ngayon.

But now I feel it again. My eyes heated. I never this emotional in falling asleep. Pinikit ko na lang ang mata ko para pigilan ang pagtulo noon. Kahit ramdam ko ang pagtakas ng luha sa gilid ng mga mata ko. Nakatulog ako ng umiiyak. Hindi ko nga alam kung paano ko nagawang makatulog ng ganoon ang nararamdaman.

Nakapikit ang mga mata ko ng maramdaman na parang may humahawak roon. It was rough and calloused. I feel like it's caressing and wiping my cheeks. Tuluyan akong nagising sa malakas na ihip ng hangin at ang tunog ng pagsayaw ng kurtina. Bumukas ang mga mata ko at ang bumungad sa akin ay ang madilim kong kwarto at ang nakabukas kong bintana.

Kumunot ang noo ko. I get up and step towards the window. Bago ako matulog sinisugurado kong sarado ang lahat kaya bakit bukas ang isang 'to? Tumingin ako sa baba at wala akong makita kundi ang bakuran ko na may kaunting ilaw dahil sa lamp post at ang tahimik na kalsada. Binalot ako ng lamig ng umihip muli ang hangin. But the cold breeze is soothing me.

Mukhang nakaligtaan ko na isarado ito kanina. I closed and locked the window again as I laid back in the bed. Hindi ko maiwasang mahiwagaan. Kanina lang ay naiyak pa ako bago matulog. Ngayon ay maluwag na ang pakiramdam ko. I can't feel that I'm alone anymore. Weird but that's how I feel now. I closed my eyes with a relief.

Hindi ko alam kung anong nangyari at ganoon ang naramdaman ko. Sa pangatlong araw ginawa ko muli ang nakasanayan. Sinigurado ko na sarado ang lahat bago matulog pero muli akong naalimpungatan sa gitna ng gabi. Nagising na naman ako dahil sa malakas na ihip mula sa bintana na bukas. Hindi ko alam kung matatakot ba ako roon. I turned on all the lights in my room and check the window.

Umawang ang labi ko ng makita na ayos naman ang lock noon pero bakit nakabukas ngayon? Sobrang lakas ba ng hangin na ganito ang nangyari?

"Hmmm." I hum as I look outside the window. Tumama ang liwanag ng buwan sa mukha ko. I stared at the full moon and I don't know why I'm smiling now as I stared at it. Medyo natagalan ang pananatili ko roon dahil lumuluwag at gumagaan ang pakiramdam ko. Hindi ko rin maintindihan ang sarili. Again I fall asleep with a better feeling.

Kinabukasan sobrang ayos na ang pakiramdam ko at mukhang nakapagpahinga talaga ako ng maayos kaya ayos na ang pasa ko. Nawala na rin ang kulay lila roon at mamula mula na lang ngayon.