Ruling The Last Section (Season 1)

Kabanata 29

Kabanata 29:
Two-timing

I can clearly saw the scratches in my hands, it's becoming crimson now and I hissed. Gawa sa hardwood ang pinto kaya ganoon na lang ang pagpula ng kamay ko sa kada hampas noon. My knuckles are busted and I can see some blood from it. Mas lalo kong kinuyom ang kamao.

Hindi ko alam kung gaano na ako katagal sa pagtangkang pagbukas ng pinto. Namamanhid na ang kamay ko sa kada hampas roon para lang bumakas iyon. I think the lock in the other side was metal so I can't even open it. My forehead is leaning against the door. Hinihingal na ako sa ginagawa pero halos walang nangyari. Tinulak ko ang sarili para mailayo sa pinto at tumakbo patungo sa bintana sa kabilang bahagi kung saan ko makikita ang last section.

Kuwai is now beating two boys effortlessly. I feel like he didn't even give his full strength when he punch them hard that make the two stumbled on floor. Hindi ko na makita pa ang ibang last section nang malinaw dahil tuluyan na talaga silang nagkakagulo roon sa soccer field.

Helix is throwing punches to the boy in front of him. Sinubukan siyang bigyan ng suntok ng lalaki na katapat niya pero mabilis siyang umiwas. Helix even shoved his hands inside his pocket as he dodge the man's attack. Nalaglag ang panga ko. They act so chill while fucking beating the first section!

"Argh!" gigil kong sinabi at sa inis ay hinampas ng malakas ang glass na bintana. I didn't whimper in pain. I heard a cracking sound and I hissed when I saw a crack in the glass.

"Serves you right." angil ko at muling bumalik roon sa pinto. Uminom muna ako sa bote ng tubig dahil nanunuyo na ang lalamunan ko sa pagod. I can feel the beads of sweats in my forehead. Hinarap ko muli iyon at huminga ng malalim. I lift my feet to blow it using my hard kick.

"I don't care if this will hurt so bad but I need you to open." tumitig ako sa pinto at huminga na ng malalim. I closed my eyes and inhale an air. Pagkatapos ay walang pagdadalawang isip na ginalaw ko ang paa para mabigyan na ng sipa ang pinto. But in split second I heard a click sound and the door frame move.

Bigla akong nanlamig kasabay ng pagbukas ng pinto at ang pagkita ko kay Xerox na nakangisi. I can't stop my movement now, I just mouthed a silent prayer for him in my mind before the tip of my hard shoes hit the thing between his legs. Napapikit ako ng mariin kasabay ng paghiyaw niya bigla.

He whimpered in pain and I immediately pulled back my feet. I gasped and the irritation inside me faded. Dahan dahan kong binuksan ang mga mata at umawang ang labi nang makita si Xerox. Nakapikit ng mariin at ang kamay ay sapo ang ano niya na nasa pagitan ng mga binti.

"Fuck!" he cursed out load. His playful smirk a while ago was gone now and changed with crumpled face. Kinagat ko ang pang-ibabang labi at nanginig ang mga kamay. Nakatumba siya sa sahig ng hallway. Habang sila Lexus at Caleb ay parehas na napatulala. Habang si Rolfe ay nakangiwi.

"Ang samang salubong non." si Rolfe na napailing at iniwas ang tingin kay Xerox. Na para bang nasasaktan siyang tignan ito ngayon. Guily crept in my whole body as I bent my knees para daluhan si Xerox.

My lips quiver. Inangat ko ang kamay para sana hawakan siya pero naiwan iyon sa ere.

"X-Xerox! I'm s-sorry. G-Gusto ko sanang buksan iyong pinto pero bigla kang bumungad." I am thorn in between to scold him or to say my apology. Pero nanaig ang pangalawa sa akin. His closing his eyes tightly and still whimpering in pain. Habang ang isa kong kamay nakatakip sa bibig ko.

"Ang s-sakit, Raiven!"

"U-Uh. I'm sorry. Dadalhin kita sa clinic!" nag-aalala kong sinabi at tuluyan na siya ngayong hinawakan sa braso.