66

211K 4.5K 527
                                    

At dahil birthday ko, here's an update!!! :D MAmaya meron din kay Theo and ipopost ko na ibang chapters sa PP. 

PLUS hindi na gaano kabusy dahil tapos na ang prelims, tho may pasok pa ako until friday, MAS MADALAS na ang updates! 

Ilang chapters na lang ba dito kay Marcus? Secret! Basta, the end is near. CHOS! HAHAHAHA

Hindi ko na nga masyado naoopen ang wattpad, pati hindi na ako updated sa progress ng reads neto kaya laking gulat ko nga na 2.2M na. Last time kasi na chineck ko, which was two weeks ago ata yun ay 1.5M. Thank you guys!

CHAPTER 66

Nang bisitahin ko saglit si Daniel ay natutulog pa rin ito. Napangiti ako nang haplusin ko ito sa ulo. Kahit na may nakakabit na oxygen mask sa kanyang mukha ay hindi maikakaila ang kagwapuhan nito. Kamukha ni Marcus.

Nakaramdam ako ng kirot nang naalala ko ang dahilan kung bakit sya ngayon nakaratay sa hospital bed na ito. Cecil – that dumb bitch. Pati bata ay dinadamay nya sa kanyang kabaliwan. I wish she rots in hell.

"How will we tell him?" Yan ang tanong ko kay Theo na katabi ko.

"Sooner or later. Hindi natin pwedeng paasahin ang bata." Aniya.

"How will we tell him without hurting him?" Mangiyak ngiyak kong tanong.

"Natalia, there is no easy way. One will always get hurt and cry but at the end of the day, wala ibang choice kundi tanggapin lahat lahat."

I looked at him. "Pero bata lang sya!"

"Still. We can't lie to him." Desidido nyang sabi.

I sighed. I know iniisip nya lang ang kalagayan ni Daniel at tama naman sya, Daniel needs to know the truth.

"Can we just wait? I mean hintayin natin na madischarge sya and then give him a day or two after that para hindi sabay sabay. He's still recovering." I said with concern. Tumango ito sakin. "Thank you." I whispered.

It was the following day when Daniel finally woke up. Yun na lang naman ang hinihintay and then a day or a two upang obserbahan sya tapos ay madidischarge na sya. I was there when he woke up. Bago kasi ako dumaan ng hospital ay naisipan kong dumaan sa mall, I bought a toy for him. Helicopter iyon.

Inaayos ko ang bedside table nya nang nakarinig ako ng ungol mula sakanya. I called the nurses and then a minute after, the doctor was in. He did some checking. Kasalukuyang chinecheck ng doktor ang mata ni Daniel nang dumating si Theo at Felix.

We were all hoping for the best.

"Everything seems to be normal. But we still have to monitor him for 48 hours upang malaman kung may iba pang komplikasyon. Only few could survive cases like this, lalo na sa mura pa nyang edad at katawan. He is a strong boy. Congratulations." The doctor said and both of us sighed. We're all relieved. For now.

"M-mommy." Daniel started calling.

The doctor looked at me and I wasn't so sure what to do buti na lamang at nagpaalam na sila ng nurse.

"M-mommy." Daniel called again while looking at us. "S-saan..?"

Nang tignan ko ang tatlo ay sigurado akong hindi rin nila alam ang gagawin. I guess this is on me then? Nanginginig akong lumapit sakanya.

"D-daniel.." Mahinahon kong tawag dito.

"M-mommy?" I saw hos his eyes went big. Pero nung nakita nya ako, it was filled with fear. "H-hindi ikaw si mommy! Nasan mommy ko? I want her!" Galit nitong sabi habang tinatabig ang kamay kong pilit syang haplusin.

The LeFevre Mafia (1): Sold to the Mafia Boss [PUBLISHED UNDER POP FICTION]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon