Treatment (BxB) Completed

Fourteen

Chapter 14

Yvan

These past few days I've been keeping myself busy by working out, training, taking care of my business and keeping an eye of Faith. Napansin ko na ang resulta nang pagpapagamot ko. I can now associate with people. Hindi pa ako ganoon kakomportable ngunit kung ikukumpara sa mga nagdaan kong ginagawa ay mas nakakalabas na ako ngayon at mas nakikipag-usap sa iba.

Just like what happened when I went to work. Iyon ang unang beses na dumaan ako sa entrance ng kompanya at hindi sa elevator ko. Tiningnan ko rin ang mga empleyado ng kompanya na nagtatrabaho. Hindi nila inasahan na makita ako nang ganoon kaaga—wala naman kasi akong ibang pinupuntahan sa kompanya kun'di ang opisina ko lamang. But to be honest, it feels good to be with other people.

I've been keeping this to myself that leads me on shutting myself out to the world. I've been living alone until I had the courage to treat it. The decision I made was because of a problem that I should solve. Hindi ko iyon masusolusyonan kung nasa ganito akong kalagayan. It was not just because of me. Malaki rin ang naging tulong ni Jao sa akin.

I expected the treatment to be so difficult for me. Surprisingly, Jao made it bearable that I was able to do it successfully. Oo at hindi pa talaga ako totally maayos na ngunit alam ko na malapit na ako roon.

"Yvan, lunch tayo?" Nilingon ko si Shyn. Nakatayo siya sa harapan ng table ko rito sa opisina. Shyn's been with me time to time. Siya ang inutusan ko tungkol kay Faith at wala namang kakaiba o kahina-hinalang mga ginagawa ang babaeng iyon.

"Padeliver ka. Let's eat here," sumimangot si Shyn sa sagot ko. "What are you frowning at?," kumunot ang noo ko sa kanya.

"Let's eat outside. Ayos lang naman sayo ang lumabas na 'di ba? Tara naaaaa," para siyang bata na nagpupumilit na bilhan ng laruan. Napabuntong-hininga nalang ako at tumango sa kanya bilang pagsang-ayon.

Sabay na kami ni Shyn na bumaba. We used my car to drive to her chosen place. It's a korean style restaurant, maybe 6 kilometers away from the company. Hindi ko alam sa kanya kung bakit dito niya gustong kumain.

We quickly find our table near the counter. Walang masyadong tao ngayon dahil sabi ni Shyn tuwing gabi umano dagsa ang mga tao rito. That's convenient for me. Less people, less worry.

We ordered our food that was immediately served after five minutes. Majority of the food was ordered by Shyn. Sa dami ng pagkain sa mesa namin ay hindi mo aakalaing dalawang tao lang ang kakain nito.

"You ordered a lot," I commented while eyeing the variety of foods on our table—mostly, meat.

"Let's finish all of it. This is our first time eating outdoor, we should really eat a lot," she reasoned out. Napailing nalang ako sa kanya at nagsimula ng kumain. I used chopsticks to grab my food. I decided to went along with her. Totoo rin naman kasi na ito ang unang beses na sa labas kami kumain nang hindi nirereserve ang buong resto.

"I'm really glad that you're doing great. You became better," tiningnan ko si Shyn at napatango sa kanya. I agree of what she said. I even feel it. I know I'm better now compared before. Masaya rin ako para sa sarili ko. "Doc, really helped you a lot hmm?," she added with a playful grin on her face.

Muntikan na akong masamid sa sinabi niya. Bakit parang may iba siyang pinapahiwatig sa tanong niya? It's annoying.

"Stop it," blanko kong sabi.

"What?," patay-malisya niyang tanong. "I'm not doing anything. Nagtatanong lang naman ako ah? Feeling mo ah? Defensive ka," tumawa si Shyn at mas inasar pa ako. Natahimik ako sa sinabi niya at naramdaman ang tenga na umiinit dahil sa hiya.