Güzel Taktik [Tamamlandı✔]

28.Bölüm: Kollarında Uyumak

Ece ve Uğur'u çok ihmal ettik sanki? 

Sizin yorumlarınızı okuyorum ve inanın bana ciddiye alıyorum. 

Özledik dediniz, istiyorum dediniz. 

İşte yeni bölüm geldi o zaman. 

İstediğiniz gibi Ece ve Uğur ile.

28.Bölüm: Kollarında Uyumak

"Ece, kızım?" birden Muhsin Babanın sesini duyunca, daldığım yerden dönüp ona bakmıştım.

"Hı?" demiştim ilk başta. Kendimi toparlayamamıştım.

Muhsin Babanın odasında karşılıklı koltuklara oturduğumuzu fark etmiştim.

"Emin misin? Yapabilecek misin?" demişti. Beni sınıyormuş gibi gözlerime bakıyordu.

"Neyi?" anlamıyordum, daha doğrusu anlayamamıştım. Biz en son ne konuşuyorduk ki? Hatırlamıyordum.

Ne olduğunu algılayamadan, birden odanın kapısı büyük bir gürültüyle açılmıştı. Kapının kolu duvara sertçe çarparken Uraz abi odaya dalmıştı. 

Sanki bu sırada tıkanan kulaklarım da açılmıştı. Yeni yeni sesler duymaya başlamıştım.

Yüksek sesle bağrışmalar, gürültü, kırılan şeyler ve....ve silah sesleri duyuluyordu. Silah sesi mi?

Kalp atışlarım hızlanırken, boğuluyormuş gibi nefesim kesilmişti. Bir kez daha ölüm korkusu tüm damarlarımda dolaşmaya başlamıştı.

"Saldırıya uğradık. Çabuk olun gidiyoruz!" demişti Uraz abi. Gergindi ve elindeki silahını tetikte tutuyordu.

Muhsin Baba hızla ayağa kalkmıştı. Sinirlenmişti ve sıktığı çene kasları da bunun göstergesiydi.

Ben ise olduğum yerde kalmaya devam ediyordum. Kıpırdamaya gerek duymamıştım.

Bu arada aniden içeri Uğur girmiş ve hiçbir şey söylemeden elimi tutup beni ayağa kaldırmıştı.

"Nasıl?" diye Uraz abiye sorup, belindeki silahı çekmişti Muhsin Baba.

"Eve bomba yerleştirmişler. Hemen çıkmalıyız buradan! Beş dakika içinde ev havaya uçacak." Uraz abi bunu söyledikten sonra Muhsin Baba ile ikisi odadan çıkmışlardı.

Neler oluyordu? Tüm bunlar nasıl ne ara olmuştu?

Muhsin Baba ve Uraz abi önde, Uğur'la ben arkada koridora çıkmıştık. Hızlı adımlarla çıkışa doğru giderken, aklıma unuttuğum bir şey gelmişti.

"Fatih abinin defteri!" demiştim yüksek sesle.

Uğur arkasını dönüp bana baktığında, ben çoktan onun elini bırakmıştım bile. Merdivenlere doğru var gücümle koşmaya başlamıştım. Elimizde kalan son şeyin yok olmasına izin veremezdim.

Odaya sonunda ulaşabildiğimde ter içinde kalmıştım. Buraya gelmek tahmin ettiğimden de uzun sürmüştü. Daha önce bu kadar uzakta olduğunu hiç fark edememiştim.

Derin derin nefes alıyor, ellerimin titremesini ve gerginliğimi dindirmeye çalışıyordum. Beş dakika, sadece beş dakikam vardı. Unutmamalıydım.

Hızla baş ucumdaki çekmeceyi açmıştım. Defterin burada olduğuna adım gibi emindim ama yoktu. Nasıl olmazdı?

Silah sesleri sanki gittikçe daha da yaklaşıyordu bana. Adrenaline kalbim artık dayanamıyordu.