I'm Inlove With My Maid's Daughter | Gentle Girls #1

Chapter 13

-

Naka-upo na ako ngayon sa loob ng classroom. Hindi ko inaasahang ihahatid ako ni Zackelthon dito. Kaya ngayon halos lahat ng kaklase ko nag-tatanong kung ka ano-ano ko ang isang sikat na tao pagdating sa larangan ng negosyo.

Most of the students in here are all curious of my identity. Ang hindi nila alam anak lang ako ng maid ni Zackelthon. I am not ashamed for what I am, pero ang sabi ng Ina ni Zackelthon hindi ko na sasagotin ang nga tanong na iyan.

Natapos na ang unang araw ng klase namin, lumabas na agad ako. May ibang tumatawag pa sa pangalan ko pero hindi ko na iyon pinansin. Alam kong hindi nila ako lulubayan hanggang hindi nila nakukuha ang sagot sa mga tanong nila.

I was about to go to downstair, when someone grab my elbow. Nilingon ko kung sino iyon. There I saw Krisha. Hinila nya ako sa bakanteng klasrom. Wala na masyadong tao na dumadaan sa hallway na ito.

Krisha was looking outside, inaalam kung may dadaan ba o wala. When she was satisfied, nilingon nya agad ako. She sat on the chair in front of me. Nakatayo lang ako sa harap nya, hinihintay ang kanyang sasabihin.

"So everyone's curious about your identity, huh." She raised her brows while smirking.

"Bakit?" Tanong ko.

"They did not know that you're a--" medyo kinabahan ako sa sasabihin nya. Wala naman akong paki-alam kung malaman nila ang tunay na pagka-tao pero iniisip ko kasi ang magiging epekto nito sa akin.

"Whatever." Iyon ang dinagdag nya at tumayo na sa harap ko.

Napakunot ang noo ko dahil hindi nya tinapos ang kanyang sasabihin. Hindi ko alam pero may pakiramdam akong, may alam sya sa pagkatao ko.

Halos magkasing-tangkad lang kaming dalawa. She was just staring at me, observing my face. Bumuntong hininga lang sya at tinalikuran ako. Aalis na sana sya ng bigla akong nag-salita.

"Alam mo ba ang pagkatao ko?"

She suddenly stopped walking and faced me. She was just in a poker face when her expression suddenly changed. Hindi ako sigurado pero bakas ang pag-aalala sa mukha nya. Pinilit nyang ngumisi, hindi inalintana ang pinakitang ekspresyon sa akin kanina.

"Yeah, everything." Iyon lang at iniwan akong mag-isa.

Hindi ko maintindihan, pero parang may ibang kahulugan ang sinabi nya o ako lang talaga iyon? Ba't ba ako nag-aasume na naman?

Nakatayo parin ako dito, hinihintay na kumunti ang bilang ng estudyante. The orange gold sky stretches far and wide. I can hear the birds chirping on the near tree. The calm air was giving me chill.

Hindi ko napansin na sobrang tagal ko na palang nakatayo dito. Masyado akong naaliw sa paligid. I am roaming my eyes, checking if there is still a students but the air-conditioned telling me that there is none.

Wala na masyadong estudyante kaya lumabas na ako. I was walking on the hallway. Listening my footsteps. Tanging tunog lang ng sapatos ko at air-condition ang maririnig. Nakatayo ako sa harap ng elevator, hinihintay na bumukas ito.

I was about to step inside when I saw the man standing in front of me. Naka-pamulsa sya habang seryosong sinalubong ang mga titig ko.

I saw the calmness and satisfaction invading on his eyes. He sigh and pulled me on him. My heart is racing so fast. His arms are all around me. I can hear the door closed, so it was just us inside the elevator.

Binitawan na nya ako ng bumukas ang pinto ng elevator. He's still holding my hands, tugging me. Hindi parin maalis sa isip ko na niyakap nya ako.

Niyakap nya ako!