Kapak Modeli 🌙Yarı Texting🌙 (Tamamlandı)

#70

Canlar hata gören not düşsün sona doğru biraz uyuklamış olabilirim!😇

Takip eden günler birbirini kovaladı.

Annemle babama bir akşam oturup işyerinde bir programa dâhil olduğumu ve bir yıllığına New York'a gideceğimi söyledim, bu sürenin uzama potansiyeli de olabileceğini ekledim. Ve kariyerim için bir sıçrama basamağı olabileceğini.

Çok sevindiler.

Onlar sevindikçe ben vicdan azabıyla doldum taştım. Hafta sonu da İngiltere'deki bir arkadaşımı ziyarete gideceğimi söyledim. Üç gece için. Diğer haberimin yanında bu haber fazla bir önem taşımıyordu elbette. Çok dikkatlerini çekmedi, üzerinde durmadılar. Paraya ihtiyacım olup olmadığını sordular. Olmadığını söyleyince iyi yolculuklar dilediler, en son her zaman olduğu gibi, yoldan 'indim, vardım, döndüm' şeklinde haber vereceğime dair söz istediler ve görüşmeyi sonlandırdık.

Durumu kızlara anlatmak çok daha zor oldu tabii ki. Yine uzun uzun sorguya çektiler, olayı didik didik ettiler. Öne atılan fikirlere göre, ben Jimmy'den daha mobildim. Dünyanın her yerinde çalışabilirdim. Ama Jimmy'nin İstanbul'da oturması pek de akla yatkın değildi haliyle. En nihayetinde (buluştuktan üç saat kadar sonra) ilişkimizin sürebilmesi için böyle bir hamlenin gerekli olduğunda görüş birliğine vardılar. Neyse ki.

İlişkiMİZ demişken.

Bayağı bayağı sallantıdaydı ilişkiMİZ. Adamla neredeyse zorla konuşuyordum ama bir yandan büyük büyük kararlar almıştım. Açık açık söylemese de, alttan alttan aynı değilsin, soğuksun imalarında bulunuyordu. Haksız da sayılmazdı. İçten içe ne büyük fedakârlıklar yaptığımı düşündükçe onu süründürmenin en doğal hakkım olduğunu da düşünüyordum galiba. Tabii onun bu büyyük fedakârlıklardan haberi yoktu henüz!

Pazartesi akşamüstü mesai bitimine yakın Aslıhan Hanım'la olan, karın ağrılarıyla beklediğim görüşme gerçekleşti. Eğitimime ve şirkette görev aldığım projelere dair birkaç klasik soru sordu. Ardından da her konuda anlaşmışız gibi pozisyonu anlatmaya koyuldu. Hayır, çalışma vizesi sorun olmayacaktı. İstanbul'da yaptığımdan farklı bir iş yapmayacaktım. Alacağım maaş New York'taki yaşam şartlarına uygun olacaktı. Gittiğimde bir ay misafirhanelerinde kalabilecektim. Yerini alacağım kadın ekim civarı doğum yapacağından, eylülde başlamam uygundu. Hem ben de o zamana kadar taşınmak için gerekli ayarlamaları yaparmıştım – gayet mantıklı.

Umduğumun aksine, stres görüşmeden sonra da peşimi bırakmadı ancak. Artık kalp krizi geçirmeme ramak kala, pasaportumu içindeki vizeyle birlikte perşembe günü ancak alabildim. Büyük manyaklıktı tüm bu yaptıklarım! Kendime bir garezim vardı muhakkak.

Ve nihayet tüm bu karmaşa son bulduğunda, cuma akşamı sanki hafta sonu İzmir'e gidiyormuşum gibi sallana sallana çıktım evden. Perşembeye kadar gideceğime inanmadığımdan ve cuma da tüm gün çalıştığımdan, sıfır hazırlıkla. Perşembe gecesi elime geçen, hazırda ütülü ne varsa atmıştım bavula; hacim olarak üç günlükten çok daha fazla ama uyum açısından oldukça şüpheli!

Yine normal seyahat alışkanlıklarımın dışında ve ilk kez İskoçya'ya gitmeme rağmen, ne yenir, nereler görülmeli, bunlara da hiç bakmamıştım. Havaalanı otobüsüne binmeden, evimin yakınındaki en sevdiğim pastaneden birkaç muffin ve mum aldım, güzelce paketleyip sırt çantama attım. Yaptığım tek gerçek hazırlık da bu oldu.

****

Sakin geçen ve mucize eseri, herhalde stresin verdiği yorgunluktan, biraz olsun uyuklamayı başardığım bir yolculuğun ardından, uçak gece yarısından sonra Edinburg'a indi. Bandın önünde bavulumu beklerken telefonumu açtığım gibi Jimmy'nin mesajı belirdi ekranda.