Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 2

Tegen de middag had Sarah ook met Cornflake, de grote onhandige hengst, gewerkt. Zijn training verliep iets minder vlot dan die van de kleine merrie. Het jonge dier was nog steeds erg overbouwd en zijn snelle groei maakte hem onhandig.

Joey volgde Sarah in het landhuis, waar Charlie hen met gesmeerde boterhammen zat op te wachten.

"En?" vroeg hij. Sarah besefte dat hij door het raam had gevolgd en ze grijnsde.
"Inyanga wordt een echte topper! Niemand wou haar en ze zal hen allemaal ongelijk bewijzen."

"Ik hoop het!" antwoordde de oude man: "Dat is ons tot dusver nog niet gelukt."

"Omdat de beste veulens er altijd op de veiling tussenuit gehaald werden", verdedigde Sarah zich mopperend. "Nu hadden ze het allemaal mis!"

Charlie grinnikte. Dit was de eerste keer dat Sarah enthousiast was over het vooruitzicht om naar de renbaan te gaan. Charlie had altijd de anderen hun ongelijk willen bewijzen, maar Sarah was nooit echt klaar geweest voor de renbaan.

"Morgen gaan we ze naast Chex laten lopen", besloot Sarah. Chex was een gepensioneerd renpaard, ze was te koel om ooit succes gehad te hebben op de renbaan, maar als trainingsmaatje was ze perfect.

Andere stallen brachten hun veulens wel eens tegen elkaar uit, maar de verraden Charlie wou daar niks meer van weten.

Voor Chex was het nooit echt een eerlijke strijd want naast het feit dat ze nooit echt een gemotiveerde renner was geweest, bereed Joey haar. Joey had bijna het dubbele gewicht van een doorsnee jockey.

Sarah was al relatief zwaar voor een jockey doordat ze redelijk groot was, maar Joey was meer dan een kop groter en stevig gebouwd. De gepensioneerde merrie rende dus met een serieuze handicap.

Charlie knikte: "Nog een paar maanden en ze is klaar voor de renbaan", besloot hij en hij tuurde Sarah uit zijn ooghoeken even aan. Het was geen geheim dat Sarah de renbaan haatte.

Niet alleen liep het vol mensen die haar grootvader in de steek gelaten hadden, races rijden was niks voor haar. De spanning en het gevaar van de renbaan bezorgde haar niet gewoon zenuwen, maar angst.

Na een paar races werden de paarden meestal wel verkocht. Als bleek dat een paard niet geschikt was voor de renbaan, werd er een andere optie voor gezocht, zoals bij Chex.

Tot zijn genoegen knikte Sarah. "Deze gaat het echt doen, opa!" antwoordde Sarah enthousiast. Charlie keek even snel naar Joey, maar die leek net zo verbaasd als hijzelf. Hij herstelde snel en plaagde haar.

"Ik zou bijna denken dat je er zin in hebt." Sarah's gezicht betrok even en ze ving nog net een snelle blik van haar grootvader naar Joey op.

"Als Joey zo groot niet was kon hij ze rijden. Dat ging vast beter!" spuwde ze bitter. Ze nam haar laatste boterham mee naar buiten en liet de twee mannen verbijsterd achter.
"Ben je echt zeker dat ze familie van je is?" vroeg Joey met oprechte bezorgdheid, maar Charlie schoot in de lach.
"Ik ben oud, Joey. Ik heb geleerd dat trots niet altijd naar het beste pad leidt."

"Ze is niet enkel trots, ze is...."

"Ik weet het, mijn jongen. In haar hart is ze een goede meid, vergeet dat nooit."

"Dat maakt ze me soms wel moeilijk", mompelde Joey terug en de oude man glimlachte. Deze jongen was grotendeels door hem opgevoed. Dat zijn eigen kleindochter bij hem kwam inwonen was vreemd geweest.

Toen bleek dat Sarah een enorm kort lontje had, bleek het een grote uitdaging om met haar samen te werken. De eerste weken waren de twee jonge mensen omste beurt over elkaar komen klagen.