Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 19

De volgende morgen werd Sarah wakker met haar hoofd op Tyler's brede borstkast. Ze bleef als bevroren liggen terwijl ze de herinneringen aan de dag voordien tot zich liet terugkomen. Voorzichtig keek ze naar Tyler, die sliep nog. Stilletjes bevrijde ze zich uit zijn armen en sloop ze op haar blote voeten de kamer uit. Met opeengeklemde kaken en opgetrokken schouders sloot ze stilletjes de deur achter zich.

Zachtjes sloop ze de steile, smalle trap af. De laatste trede kraakte onder haar blote voet en even bleef Sarah stokstijf staan. Nog trager stapte ze de trap af. De koele tegels waren koud aan haar voetzolen en ze liep op haar tippen verder. De benedenverdieping was één ruimte en ze sloop er stilletjes binnen. Ze liet haar blik over de living glijden en keek dan naar de keuken, waar Joey haar verbaasd zat aan te kijken. Sarah liet zich gelaten op haar volledige voeten zakken en ontspande haar schouders.

"Oh, hoi", mompelde ze en ze voelde zich plots ontzettend dom. Joey liet zijn blik even op Tyler's shirt hangen dat Sarah ongemakkelijk verder over haar benen probeerde te trekken. Joey zei niks en Sarah voelde zich onbehaaglijk. Ze ging mee aan de tafel zitten en nam dankbaar de koffie aan die Joey haar aanreikte. Ze wachtte zijn geplaag af, maar dat kwam niet.

Joey staarde in stilte naar de rimpels in zijn koffie. Sarah plaatste zich van de ene bil op de andere. De houten stoel voelde koud aan haar blote bovenbenen en Joey's stilte maakte haar zenuwachtig.
"Er is niks gebeurd hoor", zei ze plots. Joey keek op van zijn koffie en onderzocht haar gespannen gezicht. Ze miste de subtiele opluchting in zijn ogen, maar zag hem onverschillig zijn schouders ophalen.
Boosheid borrelde in haar maag, al wist ze zelf niet waarom.

"Niet dat het jou aangaat", mompelde ze en Joey keek haar nu verwijtend aan.

"Niet dat het mij aangaat?" vroeg hij en zijn stem trilde. De boosheid in haar maag koelde wat af. Genoegen warmde haar lichaam op en dat verwarde haar, maar ze keek Joey nu vragend aan. "Ik heb Charlie beloofd dat ik voor je zou zorgen. Ik heb die woorden gisteren nog uitgesproken en dan duik je in bed met mijn beste vriend." Sarah stak belerend haar wijsvinger op.

"Ik ben een volwassen vrouw, Joey. Ongeacht je beloftes hoef je echt niet al mijn keuzes goed te keuren. Ik heb geen vader nodig, die heb ik nog ergens rondlopen." Ze stopte abrupt met praten. Joey keek haar vlak aan.

"Je hebt gelijk. Ik ben degene die straks alleen achter blijft."

"Dat niet wat ik bedoelde", verdedigde Sarah zichzelf, maar Joey keek haar niet meer aan. Zijn ogen waren bloeddoorlopen en Sarah schraapte haar keel.
"Nadat ik je gisteren bekend heb dat ik helemaal niet gekomen ben om opa te helpen wou ik..." Joey onderbrak haar, met woede in zijn stem.

"Afleiding. Je wou afleiding, want je had je kwetsbaar opgesteld en dus moest je jezelf afleiden", siste hij. Sarah opende haar mond maar sloot die weer toen Joey vervolgde: "Met Tyler." Nu fronste Sarah.

"Dat is niet wat ik ging zeggen", antwoordde ze zachtjes. Joey keek op, maar Sarah bestudeerde de deur van zijn koelkast. "De reden dat ik thuis weg wou, is begonnen in zo'n club", zei ze nu, met haar ogen nog steeds stevig op de koelkast gevestigd. "De reden dat ik gisteren voor het eerst in vier jaar in zo'n club wou komen is omdat ik gisteren pas echt beseft heb dat ik jou kan vertrouwen. Dat je er voor me zou zijn. Ik verlang al zo lang naar een avond waarin ik eens voor niets verantwoordelijk hoef te zijn."

Ze zweeg even en Joey antwoordde niet. Hij voelde zich plots stom en vreselijk kwetsbaar. Hij was boos geweest, zo boos dat hij nauwelijks had geslapen. Boos op Tyler, boos op Sarah en boos op zichzelf. Tyler had gelijk gehad, wist hij. Er was iets aan de hand geweest. Als hij en Sarah een kans maakte was die nu weg. Hij had zelf niks ondernomen om dat te voorkomen.
Hoe kwaad hij ook was, één verontschuldigend woord van haar bedaarde hem. Ze vertrouwde hem en dat besef maakte hem warm vanbinnen.