Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 4

"Het komt goed, je kan dit", zei Joey, terwijl hij Sarah bemoedigend in haar knie kneep. Hij had het altijd vreemd gevonden hoe Sarah op het moment van de race helemaal anders was.

Haar zenuwen en angsten leidden haar af van haar normale norsheid. Sarah knikte en slikte in een poging de knoop in haar keel kwijt te raken. Inyanga was slechts een week op de renbaan, maar ze was klaar voor haar eerste echte race.

Ook voor Sarah was het maanden geleden dat ze op de renbaan geweest was. Anders dan échte jockeys, die het hele jaar door reden. Inyanga, die scheen te weten wat er gebeurde danste nerveus onder haar.

"Ik haat dit deel", mompelde Sarah en Joey glimlachte: "Dat weet ik." Hij stapte op Chex om haar naar de renbaan te begeleiden, ookal had dit merrieveulen dat niet echt nodig. Hij overhandigde haar veilig aan de starter en voelde zijn eigen zenuwen nu ook toenemen.

Overal rond hen liepen mensen rond, grooms, starthulpen, baanhulpen, trainers en eigenaars. De spanning vlak voor een race, zelfs een onbelangrijke als deze, was altijd hoog. Sarah trok haar rode mouwen nog eens extra aan terwijl haar blik over de renbaan gleed. De starter en zijn hulpen stonden al klaar aan het starthek. Sarah was nog net niet te nerveus om de spanning op hun gezicht te lezen. Er zouden vandaag meerdere paarden voor de eerste keer starten.

Sarah keek naar de quarter paardjes van de baanbeveiliging. Deze paardjes waren snel op korte afstand en koel in het hoofd. Ze werden ingezet om paarden die ruiterloos verder rende van de baan te halen, zodat ze zich niet bezeerden. Sarah had de paardjes altijd de 'baanpony's' genoemd en ze wat grappig gevonden. Nu zat ze echter op een jong dier dat nauwelijks groter was dan de quarters.

"En met het nummer vijf zien we Inyanga. Dit veulen wordt gereden door Sarah Hopkins en komt uit voor Charlie Hopkins, die we allemaal kennen! Hele goede lijnen, maar zoals je kan zien mist ze wat schofthoogte. Tussen Shaft en Lillyrose Morning, onze nummer zes voor vandaag, lijkt ze hier een jaar te vroeg! ", grinnikte de commentator en Sarah besloot niet naar hem te luisteren.

In de schaars gevulde tribunes snoof Charlie luid.
"Seabiscuit was ook een pak kleiner dan War Admiral!"

"Kom nou, Charlie", antwoordde de man die naast hem stond.  Hij was oprecht verbaasd en had zijn dunne wenkbrauwen hoog opgetrokken. Charlie kende hem als James Fergus, de eigenaar van nummer vier: Shaft, een jonge lenige hengst. "Ga je jouw merrie nu al vergelijken met Seabiscuit?"

Charlie haalde zijn schouders op. "Even relevant als wat die daar doet", antwoordde hij en hij knikte in de richting van de commentatorbox. Fergus deed zijn mond open, maar zijn vrouw, een mollige dame met dikke krullen, trok aan zijn arm om hem het zwijgen op te leggen. Charlie deed net alsof hij het niet gezien had en keek door zijn verrekijker naar zijn kleindochter.

Haar gezicht stond gespannen terwijl ze haar paard in het metalen starthek leidde. Inyanga stapte zonder twijfel en vol vertrouwen in het hek. De deur sloot achter haar en Sarah draaide de teugels rond haar handen.

"Ben je zeker dat die pony van jou hier op haar plaats is?" schreeuwde de jockey naast haar. Hij zat op een nerveuze hengst, die zo'n twintig centimeter hoger was dan haar eigen merrieveulen. Inyanga liet zich niet opjagen door haar buurman en Sarah grijnsde:
"Heel zeker."

Het laatste paard werd in zijn box gesloten en Sarah zette zich schrap. Haar paard kwam snel los van het hek, wist ze. Het plan was meteen naar de leiding te gaan en daar te blijven. Haar blik gleed over de lege renbaan, die lag hard en snel. De stilte voor de bel, maakte de jockey's nerveus en Sarah hoorde hen mee met hun paarden briesen.

De bel ging en de hekken sprongen open. Zoals verwacht katapulteerde Inyanga zichzelf uit haar box. Ze lag meteen een lengte voor op de hoge hengst naast haar. Sarah leunde ver over Inyanga's hals en het veulen versnelde.