Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 3

In de weken die daarop volgden trainden Sarah en Joey met Inyanga naast Chex, ze leerden haar naast een ander paard te lopen en uit het starthek te sprinten. Zoals alles in haar training was Inyanga overal vlot in mee. Ze was niet bang van het hek en niet onder de indruk van de grote merrie naast haar. Het was alsof ze perfect wist wat er van haar verwacht werd.

"Dit wordt een topper, opa!" verkondigde Sarah op een middag en Joey grinnikte in zichzelf. De jonge merrie had Sarah's humeur zichtbaar verbeterd. Charlie keek zijn kleindochter trots aan.

"Natuurlijk, die merrie heeft een goede bloedlijn. Al die dommeriken op de veiling staarden zich blind op haar kleine gestalte. Al moet ik toegeven dat ik wel op een groeispurt gehoopt had. Warhead is een grote hengst en gaf in het verleden altijd grote veulens", zei hij trots.

"Zoals Cornflake", merkte Sarah geïrriteerd op. Cornflake bleef groeien en leek inmiddels te groot voor zijn leeftijd. Charlie keek haar streng aan: "Ik heb al toegegeven dat hij geen goede combinatie was, maar ik snap je punt. Grote veulens zijn vaak onhandig. Dit merrietje niet."

"Nee", bevestigde Joey. "Ze is zo licht in haar voeten dat je vergeet hoe weinig meters ze maar gelopen heeft." Sarah knikte bevestigend en een gemengd gevoel borrelde in Joeys maag. Sarah gaf hem nooit gelijk.

"Ze heeft ook een super evenwicht, ze botst bijna niet tegen Chex aan." Charlie glimlachte:
"Dus ik mag haar voor een eerste ren inschrijven?" Plots betrok Sarah's gezicht zichtbaar met twijfel. Traag knikte ze.
"Ze is er klaar voor."

Charlie lachte tevreden: "Goed, dan zorg ik voor een stal in Santa Anita Park." Sarah knikte. Ze brachten hun paarden altijd uit op Santa Anita. Het was een grote en gekende racebaan, waar altijd veel kans was op een koper. Bovendien was het heel dicht bij huis waardoor zij en Joey perfect over en weer konden rijden.

Sarah had geen zin om weer naar de renbaan te gaan, maar deze kleine merrie maakte haar wel benieuwd. Voor het eerst in drie jaar keek ze enigszins uit naar een race.

"Nemen we Cornflake ook ineens mee?" vroeg Joey, terwijl hij zijn laatste hap eten naar binnen werkte. Hij had de vraag aan Charlie gesteld en durfde Sarah niet aan te kijken.

Het was logisch dat beide paarden zouden meegaan. Cornflake kende het starthek, ook al leunde hij daar niet geïnteresseerd in tegen de achterkant. Hij startte traag en log, waarna hij geen rechte lijn kon houden. Hij botste voortdurend tegen Chex op. De merrie kon gelukkig tegen een stevig stootje. Eens hij vertrokken was haalde hij een behoorlijke snelheid, maar Sarah moest niks van het grote paard weten.

Charlie keek zijn kleindochter aan. De norse uitdrukking op haar gezicht sprak voor zich en toch zei hij: "Die is er zo klaar voor als hij ooit zal zijn." Sarah keek hem verbijsterd aan.

"Nee, niet waar. Hij moet eerst in een rechte lijn leren vertrekken." Charlie wuifde haar argument weg.
"Denk je dat hij dat hier zal leren? Dat beest moet tussen andere paarden lopen om het spel te snappen!" Sarah blies misnoegd tussen haar lippen, maar ging niet tegen haar grootvader in. Zij en Joey gingen weer naar buiten en Charlie ging bellen om stallen te reserveren.

Sarahs humeur was weer omgeslagen met het vooruitzicht op de renbaan en Joey liet haar doen. Hij sleepte de renbaan plat, zodat die morgenochtend klaar zou liggen en ging daarna stallen kuisen, benieuwd wat de toekomst zou brengen voor de kleine merrie.

Sarah liet de merrie aan de hand wat grazen en wreef haar vacht met een doek, zodat het kleine dier blonk. Zo leek ze bijna een echt renpaard. Joey was benieuwd naar de toekomst van deze twee, maar ook naar de twee jaarling hengsten die binnenkort zouden arriveren.

Hij was net zo verbaasd geweest als Sarah over Charlie's aankoop. Waar Sarah verontwaardigd had geopperd dat de kanker dan toch zijn hersenen had aangetast, had Joey haar verzekerd dat Charlie altijd vertrouwen had gehad in Jim Sawyer.