Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 25

De volgende morgen ijsbeerde Sarah nerveus door de kleine keuken. Ze had telefoon gekregen van Charlie's notaris. Hij zou langskomen om Charlie's erfenis te bespreken. Zijzelf, haar ouders en Joey moesten daarbij aanwezig zijn. Ze had zich even ontzettend dom gevoeld. Charlie was vier jaar ziek geweest, natuurlijk zou hij niet alles naar Henry laten gaan.

Joey en zij hadden de avond voordien allerlei plannen gemaakt om toch Charlie's fokkerij in ere te houden.
Niet één keer had een van hen het idee geopperd dat Charlie dit probleem zelf al voorzien had.

Joey nam haar hand vast en trok op haar schoot.
"Doe nu eens rustig", zei hij kalm en Sarah keek hem gepikeerd aan.

"De notaris gaat ons vertellen dat je die vader van jou na vandaag nooit meer hoeft te zien", probeerde hij haar op te beuren. Hij kreeg er slechts een armzalig glimlachje voor terug. Hij streek zijn vingers door haar haren en plaatste zijn lippen even in haar hals.

"Jij en ik, Sarah. Jij en ik lossen dit allemaal op." Nu kregen Sarah's ogen iets meer leven. Ze had het altijd een bevreemdend idee gevonden. Zij en Joey. Ze had er niks van willen weten en zichzelf zolang wijsgemaakt dat ze het niet wilde. Toch had ze zich in zijn armen al veiliger en geruster gevoeld dan ooit voordien.

Een zwarte landrover reed het erf op. Sarah sprong op en veegde nerveus haar zweterige handpalmen droog aan haar jeansbroek. Joey liet de kleine kalende man snel binnen in het huis en bood hem een kop koffie aan. Terwijl Joey de kop op tafel zette zag Sarah de audi, die ze enkele dagen eerder gezien had, over de oprit aanrijden. Ze ging met haar rug naar de deuropening aan de tafel zitten.

Ze luisterde hoe Joey haar ouders extreem koeltjes begroette. Hij bood hen niks aan en zij vroegen het niet. Sarah negeerde haar moeder, die een subtiele poging deed om zacht contact op te zoeken. Ze negeerde de grip op haar arm, waardoor haar moeder die weer los liet en aan tafel ging zitten. Joey ging mee aan tafel zitten en liet zijn blik over de notaris glijden. De kleine man was kaal en had een smal snorretje, dat zijn grote neus benadrukte. Hij was het tegenovergestelde van Henry, die naast hem zat. Henry was een grote man, groter dan Charlie geweest was. Zijn blonde haar was in een keurig kapsel geknipt en zijn huid leek net iets te donker voor de tijd van het jaar.

"Goed", begon de notaris: "Nu iedereen hier is zal ik Charlie's testament voorlezen. Ik heb dit samen met hem opgesteld, dus hierover moet niet gediscussieerd worden", vervolgde hij streng. Hij richtte zijn blik even op de zuur kijkende Henry, die voelde de bui duidelijk al hangen. De notaris schraapte zijn keel na een grote slok koffie en begon te lezen.

"Ik, Charlie Hopkins, wil bij deze mijn bezittingen onder mijn nabestaanden verdelen. Voor mijn zoon, die ik in geen jaren zag, wenste ik niks na te laten. Wetgeving stelt dat dit niet kan. Ik zal hem het beetje geld dat ik op de bank heb staan nalaten. Daarbij krijgt hij drie van mijn fokmerries en mijn enige dekhengst, voor welke hij elk veel meer geld kan krijgen.

Voor mijn geadopteerde zoon Joey Williams, wil ik de helft van mijn woonerf nalaten. Alsook een lijst van paarden.

Aan mijn geweldige kleindochter Sarah Hopkins laat ik de andere helft van mijn woonerf en enkele paarden na."

De notaris nam een tweede blad. "Hierop staat welk paard aan wie zal toebehoren en wat de meest actuele marktprijs voor hen is."
Sarah nam het blad aan en liet haar ogen over de lijst glijden. Tot haar genoegen en niet onvoorspelbaar stonden zowel Inyanga als Black Diamond achter haar naam. Daaronder stond ook Chex in haar kort lijstje.

Hun marktwaarde was laag, zeker die van de jonge hengst. Bij Joey stond een iets duurdere hengst in het lijstje: Starrider. Dat deze hengst aan Joey gelaten werd was geen verrassing. Hij had immers ook een goede band gehad met Yet, de vader van Starrider. Joey had ook enkele merries en hun veulens geërfd, maar de duurste namen stonden bij Henry Hopkins, die weer tevreden grijnsde.

"Nu, juffrouw Hopkins, meneer Williams, zoals jullie wel kunnen vermoeden zijn er enkele kosten verbonden aan deze aanzienlijke erfenis. Ik heb Charlie beloofd dat ik jullie een jaar de tijd zou geven om het bedrag bij elkaar te krijgen", zei de notaris. Sarah slikte langzaam. Haar grootvader had wel erg veel vertrouwen in de jonge hengst gehad.

"Dat zal ons lukken. Koste wat kost", zei Joey resoluut en Sarah keek hem vragend aan. Onder de tafel omarmde zijn vingers die van haar en ze glimlachte zwakjes. Marie Hopkins keek vertederd naar de blik die werd uitgewisseld tussen haar dochter en de jongen naast haar. Ze schopte onder de tafel tegen het been van haar man. Henry Hopkins schraapte zijn keel.
"Ik kan je dat geld ook lenen", opperde hij, zonder Sarah aan te kijken. Sarah keek hem en dan haar moeder even verbaasd aan. Dan stond ze op en deed ze de deur open.

Ze draaide zich weer naar haar vader en zei: "U bent me niks meer verschuldigd, meneer Hopkins. Ik ben gewoon het volgende familielid dat u de rest van uw dagen zult negeren." Henry werd rood van woede, hij schoof ruw zijn stoel naar achteren, maar zijn vrouw duwde hem terug in zijn stoel.

"Sarah, liefje. Ik weet dat we deze week niet echt op de beste voet geëindigd zijn. Je vader en Charlie hadden geen al te beste band, dat wil niet zeggen dat dat voor jou en je vader ook zo moet zijn."

"Geen van jullie was er voor hem of voor mij in de laatste jaren. Dat vergeet ik nooit meer. Net zoals ik niet vergeet wie er wel was." Marie Hopkins keek nu naar Joey, ze liet haar blik langzaam over hem glijden. 

Joey keek haar streng aan en de vrouw begreep dat haar pogingen tevergeefs zouden zijn. Ze stond zuchtend op en liep, achter haar man aan, door de deur die Sarah nog steeds open hield. In het voorbijgaan probeerde ze nog even oogcontact te maken, maar Sarah draaide haar gezicht weg. Ze was voordien kwaad geweest, maar haar woede jegens haar ouders werd enkel erger.

Ze sloot de deur achter hen en liet zich zuchtend in Joey's armen vallen. "Hij heeft het geklaard, die Charlie", zei Joey: "Hij geeft ons de grootst mogelijke kans." Sarah knikte.

"Hoe kon het ook anders", zei ze en Joey grinnikte.

"Hij dacht wel echt aan ieder detail." Sarah duwde zich fronsend uit zijn armen.

"Hoe bedoel je?" Joey grijnsde breed.

"De helft voor jou en de helft voor mij? Die man wist dat ik niet lang meer aan jou zou kunnen weerstaan."
Sarah giechelde, maar dan betrok haar gezicht.

"Wat is er?" vroeg hij, terwijl hij met zijn wijsvinger langs haar kaaklijn streek. Sarah haalde haar schouders op.

"Misschien is het wel jammer dat hij het niet meer heeft meegemaakt." Daar dacht Joey even over na.

"Misschien wel, maar ik denk niet dat ik het eerder had aangedurfd om jou te kussen", voegde hij daar plagend aan toe.

"Waarom nu wel?" wou ze plots weten en Joey haalde zijn schouders op.

"Dat heeft vast te maken met hoeveel emoties hier de laatste dagen rondhangen." Hij zweeg even. "Toen ik je vader ontmoette wou ik niet enkel steun bieden aan jou. Ik was ook voor het eerst zeker dat je hier niet meer zou vertrekken", bekende hij. "Alles in mijn lichaam schreeuwde dat ik jou moest laten weten dat ik ook nooit meer weg wou bij jou." Sarah keek hem glimlachend aan.

"Beloofd?"

"Beloofd!"