Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 27

In de dagen die volgden, vonden veel mensen het nodig om allemaal langs het erf te komen en hun medeleven te betuigen. Misschien hadden Tyler's woorden op de begrafenis sommige van hen geraakt, maar de meesten onder hen kwamen gewoon uit nieuwsgierigheid, wist Sarah.

"Neen, meneer Park. We weten nog niet of Inyanga voldoende zal herstellen om als fokmerrie te dienen, maar dat doet er ook niet toe, want ze is niet te koop", hoorde Sarah Joey zeggen voor hij de deur dicht gooide. Hij liet zich zuchtend in een stoel zakken.

"Het is nog erger dan toen hij ziek werd. Ze hebben nóg meer lef nu hij er niet meer is", zei hij vermoeid. Sarah ging achter zijn stoel staan en liet haar handen van zijn schouders naar zijn borst glijden.

"Morgen is het veiling, dan zien ze vanzelf wie er wel en niet te koop is." Joey knikte en liet zijn hoofd tegen haar kin rusten. De pijn van het verlies van Charlie was zo aanwezig, zo diep, maar de aanraking van Sarah scheen alles beter te maken. Enkele schamele dagen was het geleden dat hij haar gekust had en toch leek het alsof ze al jaren samen waren. Hij keek op en liet haar lippen toe op de zijne.

"Misschien moeten we toch iets verkopen", opperde Joey. "Het duurt nog maanden voor we die hengst van jou kunnen uitbrengen en we moeten in tussentijd ook eten, net als de paarden." Sarah knikte.

"En Tyler betalen", vulde ze zelf aan. Joey keek haar even aan en Sarah lachte. "Na die speech van hem kunnen we hem moeilijk ontslaan of niet?" Joey grinnikte en stond op om zijn armen om Sarah heen te slaan.

"We kunnen dit. Het gaat ons lukken. Voor Charlie", fluisterde hij, terwijl zijn gezicht in haar blonde haren begroef.

"Voor hem en voor ons", antwoordde Sarah en ze trok zich steviger in de veiligheid van zijn omhelzing. Gehuld in een veilig en warm gevoel dacht ze terug aan de eerste keer dat  ze haar grootvader had ontmoet. Hij  had wat wantrouwig geweest en haar idee om zijn erf naar een jumpingstal om te vormen meermaals weg gelachen. Ze had hem arrogant gevonden voor een zieke man.

Ze had de beslissing gemaakt om thuis weg te gaan en had niet meer terug gekunnen. Ze had een risico genomen en had zich daarbij moeten neerleggen. Trots als ze zelf was had ze beslist er het beste van te maken.

Luisteren naar de oude man, die haar grootvader was, was de beste beslissing die ze in haar leven gemaakt had. In een kwestie van weken was Sarah's respect voor hem gegroeid, ze had zoveel van zichzelf in hem herkend dat ze zich al goed voelde bij hem. Alsof ze na al die jaren eindelijk thuis gekomen was.

Een traan ontsnapte aan haar wimpers. Wat had het van korte duur geweest. Voor Joey was zijn tijd met Charlie alles behalve van korte duur geweest. Hij voelde zich leeg en was blij dat hij Sarah in zijn armen kon houden. Zij was de enige die hij nog had. De enige die hem staande hield.

De dag nadien kwam een gehuurde vrachtwagen het erf opgedraaid, gevolgd door de donkere Audi waar Sarah's ouders nog steeds mee rond reden. Henry Hopkins blafte de chauffeur wat toe bij het uitstappen en Sarah rolde haar ogen.

"Wauw dat is een knap dier!" zei Henry enthousiast toen Tyler met Warhead uit de stal kwam.
"Het is opa's laatst overgebleven dekhengst", zei Sarah bitter. Haar vader negeerde haar, maar haar moeder schuifelde ongemakkelijk.

Joey volgde met een drachtige merrie en Tyler liep de stal weer in om de volgende te halen. Sarah vocht tegen haar tranen. Na al die moeite zouden alsnog het grootste deel van Charlie's paarden verkocht worden. Ze schrok van de hand op haar schouder. Haar moeder zei zacht:
"Het is mooi dat je zo om deze plaats bent gaan geven, liefje. Misschien moet je het loslaten.."

Sarah stapte snel bij haar vandaan. "Omdat jullie geen moer om opa geven, moet ik zijn nalatenschap ook maar opgeven?" vroeg ze scherp.

"Sarah, hoe ga je in hemelsnaam dat geld bij elkaar krijgen?" Nu keek ze haar moeder koeltjes aan.
"Dat is dan mijn probleem of niet? Dat van mij en van Joey."

"Ik bedoel alleen maar.."

"Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan geld, mam. Dat heb ik anders wel van opa geleerd",  onderbrak Sarah haar. Dan liep ze naar het sterke hengsteveulen waar Joey mee uit de stal kwam. Dit veulen had Joey geërfd. Hij was stevig voor zijn leeftijd en had goede papieren.

Hij was het duurste veulen en dus hadden Sarah en Joey beslist om hem naar de veiling te laten gaan. Met zijn opbrengst zouden ze de maanden overbruggen tot Black Diamond naar de renbaan kon. Ze aaide het veulen verdrietig over zijn neus en keek dan toe hoe Joey hem op de vrachtwagen leidde. Ze hielp Joey om de zware laadklep dicht te doen en volgde hem dan naar zijn truck.

"We hebben Inyanga en Black Diamond", zei Joey eenmaal in de auto. "Meer hebben we niet nodig."

"Ik weet het, maar ik vind het toch jammer dat we niet meer van opa's paarden kunnen houden." Joey lachtte naar haar. Hij had zich nooit kunnen indenken dat dit de echte Sarah zou zijn: emotioneel en gevoelig. ze fronste naar hem.

"Wat?" vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd.

"Ik ben blij dat ik jou niet kwijt raak", zei hij alleen maar, wat hem een vertederde blik opleverde. "Daar was hij bang voor, weet je." Sarah keek hem nu vragend aan. "Charlie. Hij was bang dat je terug naar huis zou willen." Sarah haalde haar schouders op.

"Dat had hij beter moeten weten", mompelde ze. Joey grinnikte en volgde de vrachtwagen van de oprit.

"Zodra Black Diamond op de renbaan verschijnt zullen we het geld hebben om de kosten voor de erfenis te betalen", ging Joey verder en Sarah knikte, met haar ogen strak op de grijze vrachtwagen gericht.

"Dan zullen ze allemaal een dek van hem willen", antwoordde ze.

"Niemand zal er een krijgen", zei Joey vastberaden. Sarah kreeg het warm. Het maakte haar trots dat hij hetzelfde dacht als zij. Het maakte haar echter ook verdrietig.

"We zullen zelf investeren in merries", ging Joey verder. "Sommige veulens zullen we verkopen, maar die zullen duur zijn." Sarah knikte.

"En we kopen Yet terug" Joey keek op. Sarah had de hengst dan wel nooit gekend, ze wist wat hij voor Charlie betekend had. "De stal Hopkins zal altijd verder doen alsof Charlie er bij was", besloot Sarah.
Joey vocht tegen de krop in zijn keel en knikte.

"Eddie wordt onze vaste jockey", ging ze verder en Joey keek haar verbaasd aan.

"Ook voor Black Diamond zelf?" vroeg hij en Sarah haalde haar schouders op.

"Misschien, maar met al zijn veulens hebben we hoe dan ook een extra jockey nodig." Nu knikte Joey, daar kon hij zich wel in vinden.

"Als we dan toch zo veel paarden hebben, wil ik Frank ook aannemen", zei hij.Sarah draaide haar blik nu van de vrachtwagen naar Joey. Ze liet haar blik even over zijn stoppelbaard glijden en knikte dan.

"Ja, dat zou opa vast ook doen."
Joey keek even naar haar terug en stond zichzelf een moment toe om in haar grijsblauwe ogen te verdrinken.

"We gaan het doen", zei hij dan stil, maar vastberaden. "Het zal ons lukken en mensen als Jim Sawyer zullen zich beklagen dat ze Charlie de rug toe keerden!" Sarah schonk hem een miezerig glimlachje en ze knikte.

"Jim Sawyer, Chester Odega, de hele hoop zal het zich beklagen!" beaamde ze.