Akşam Güneşi tüm ihtişamı ile genç kızın yüzüne vururken Harun yutkunmak zorunda hissetmişti. Aşk kolay değildi ama ikisini etkisi altına almıştı. Çekilecek acıları umursamadan bir bütün olmak adına çoktan adımlarını atmışlardı Harun ve Reyhan...
Ke...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sultan dönüp dönüp kızına bakıyordu. Küçükken ellerini tutan kızı yıllar sonra büyümüş ve ona gelmişti. Yüzünde kocaman gülümsemesi vardı.
Güneş kendi odasına adım adım ilerlerken bu odaya girdiğinde neden fenalaştığını şimdi anlamıştı. Yatağına değen gözlerinden akan yaşlarla annesine döndü.
"Son kez... yanımda uyumuştun..."
Hemen sonra dolabına yürüdü. Küçüklük kıyafetleri askıda dururken titreyen elleriyle dokundu.
"Sakladın mı?."
Hıçkırarak ağlayan Güneş, annesine dönerken sıkıca sarıldı. Annesinin omzuda ağladığına inanmak istiyordu. Yurtta geceleri korkup uyandığında annesini isterdi. Yorganı kafasına çekip sessizce ağlardı. Hayal ederdi ona sarılan annesini. Korkularını böyle yok etmek için kendisine yol bulur sevinirdi.
"Ağlama kızım."
Ağladığını ses tonundan anladığı annesinin kollarından yavaşça çıkan Güneş annesinin yaşlarını usulca sildi. İzledi annesini, rüyalarında göremediği annesi canlı kanlı ona bakıyordu. Başını sağa yatırırken sözcükleri usulca döküldü.
"Anne... gerçek misin?"
Rüya görmekten korkuyordu. Birisinin onu uyandırmasından ölesiye korkuyordu. Tüm bedeni korkuyla sarıp sarmalanırken elini tutan ele indirdi gözlerini. Hayal değildi. Annesi tutuyordu elinden. Gözleri annesinin gözleriyle buluşunca gülümsedi. Gözlerinden süzülüp duran yaşları silen annesi yanağını okşadı.
"Evet kızım... Kavuştuk, karşımdasın."
"Çok bekledim anne... Yurt kapısında hep bekledim... Hayal ederdim."
Başını çeviren Güneş bir müddet susmak zorunda kaldı. Boğazı düğüm düğüm olurken gözlerini yumdu. Başının üstünden öpen kişiyle hemen gözlerini açan Güneş, babasını görünce hemen sarıldı.
"Seni çok aradık güzel yavrum... Her kapıyı çaldık. Bilseydik gelmez miydik? Bilseydik hiç seni bir başına bırakır mıydık?"
Güneş her sözle hıçkırıkları artarken daha sıkı sarıldı babasına. Yıllarca içten içe sarılmak için yanıp tutuştuğu babasına artık sarılabiliyordu. Bu eve geldiğinde babasıyla karşılaştığında bir şeyler hatırlamak için çırpınan yanını hatırlayınca babasına baktı.
"Kendi evime size geldiğimde... Merdivenlerin başında seni görmüştüm baba... Nedenini bilmeden heyecanlanmıştım. Gelip sarılmak istedim ama yapamadım..."
