მოულოდნელობის ეფექტი იყო. ჯონგუკის დანახვას, საერთოდ არ ველოდი. გაოგნებული შევყურებდი ჩემს წინ მდგარ თავდახრილ ბიჭს. თვალებამღვრეულმა უკან დავიხიე და ვცადე კარების სწრაფად დაკეტვა, მაგრამ ვერ მოვახერხე.
- წითურო, გთხოვ. შენთან დალაპარაკების საშუალება მომეცი,- სევდიანი ხმით ამოილაპარაკა.
- არ მინდა, აქედან წადი,- ჩახლეჩილი ხმით ვუპასუხე და კარებს ისევ მივაწექი.
- გთხოვ, მინდა რომ საბოლოოდ ყველაფერი გავარკვიო. ასე ყოფნა არ შემიძლია,- ამოიოხრა და საბოლოოდ კარებს ხელი შეუშვა. უკან დაიხია და მეც მთელი ძალით მივაჯახინე. მეგონა რომ წავიდოდა.- გთხოვ, შენი გულისთვის, ჰოსოკითვის. მომეცი ცოტა დრო რომ დაგელაპარაკო.
მესმოდა ეზოდან მისი ხმა.
- იცოდე აქედან არ წავალ. სანამ არ დაგელაპარალები,- რამდენს ბედავს.
- აქედან მოშორდი,- ვყვირი განწირული ხმით.- არ მინდა შენი ნახვა და შენთან საუბარი.
ვცდილობ ხმა არ გამიტყდეს.
- ვფიცავ, ყველაზე წმინდას გეფიცები. ერთი კვირა რომ მომიწიოს აქ ყოფნა, მაინც არსად წავალ,- აცხადებს მკაცრად. რამდენიმე წუთი გაშეშებული ვდგავარ, შემდეგ კი გაცოფებული კარებს ვაღებ და შემოსვლის საშუალებას ვაძლევ.
- მხოლოდ ათი წუთი. შემდეგ კი წახვალ,- ისე ვცდილობდი მკაცრად მეთქვა ყველაფერი, მაგრამ უშედეგოდ. მან მხოლოდ თავი დამიქნია და მისაღებში გავიდა. ჯონგუკი რამდენიმე წუთი ჩაფიქრებული იყურებოდა. ვხვდებოდი, თავადაც არ იცოდა, რით უნდა დაეწყო.
- უბრალოდ, პირდაპირ მკითხე,- ეს როგორც კი ვთქვი, გაეღიმა. ღრმად ამოისუნთქა და დაბნეული მზერა მომანათა.
- ეს... ეს რატომ ჩაიდინე?- ვიცოდი რომ ამ კითხვას დამისვამდა, მაგრამ მე რა პასუხი უნდა გამეცა?
- ჩემი მიზეზები მქონდა,- ამოვილუღლუღე და მზერა ავარიდე. ის კარგი ადამიანია. ყოველთვის გვერდში მედგა, მამხიარულებდა და მეხმარებოდა, მე კი რას ვაკეთებ.
YOU ARE READING
𝑈𝑡𝑜𝑝𝑖𝑎
Actionყველაფერი მაშინ შეიცვალა, როდესაც მე ის შემიყვარდა. აქამდე თითქოს თავს ვიტყუებდი, რომ მისი ვიზუალი მიყვარდა, მაგრამ შევცდი. ეს ყველაზე დიდი შეცდომა იყო ჩემს ცხოვრებაში. ყველაზე მტკივნეული, სევდით სავსე, მაგრამ მაინც რომ მაბედნიერებდა. რა მექნა, მე ი...
