ყოველთვის ბედს ვუჩიოდი, არასდროს მიმართლებს და ცხოვრებაში არც არასდროს გამიმართლებს - მეთქი. ვცდებოდი, მართლა ძალიან ვცდებოდი და ბედზე დამოკიდებულს ვხდიდი იმ პატარა წვრილმანებს, რომლის მართვაც თავად შემეძლო.
თავ პირის მტვრევით შევვარდი შენობაში, კიბეები როგორ ავირბინე, არ მახსოვს. ჯი ვუნი კაბინეტში დადიოდა აქეთ - იქით, ხელი ნიკაპქვეშ ამოედო და თითებს ნერვიულად ათამაშებდა. კარები შევგლიჯე, ისე რომ გარეთ მყოფი ყველა თანამშრომლის ყურადღება მივიქციე.
- თეჰიონ?- ისმის ვუნის ხმა. კარებს კეტავს და ჩემკენ მოდის.- ასე სწრაფადაც არ მითხოვია მოსვლა.
ბუზღუნებს და სავარძელში იკავებს ადგილს.
- მითხარი რომ სასწრაფო იყო, რაღაც წითელი კოდი თუ მსგავსი. რავიცი,- ხელებს ჰაერში ვიქნევ,- რა მოხდა?
დივანზე ვიკავებ ადგილს, აჩქარებული გულისცემის გამო საშინლად ხმაურიანად ვსუნთქავ.
- მოკლედ, შენი ფოტოები მზადაა. დამავიწყდა მეთქვა რომ ნახევარი საათის წინ განათავსეს, მიუხედავად იმისა რომ თავად პოსტი დიდი არაფერია. გაგიჟება შეიძლება, ამას შეხედე,- ყვირის აღფრთოვანებული და ტაბლეტს მიწვდის. დიდი მონდომებით ვათვალიერებ გვერდს. თვალები მიჭრელდება, წამში ერთ პოსტს ისევ ვუბრუნდები, ჯერ გაოგნებული ვუნს ვუყურებ, შემდეგ ისევ ეკრანს.
- მითხარი რომ არ მეჩვენება,- ვყვირი შეშფოთებული.
- სულაც არა, როგორც გავიგე ეს გუჩის შვილობილი ყოფილა. სიმართლე გითხრა გამიკვირდა, მაგრამ მათ ეს ბედნიერი სახით გვახარეს და გვითხრეს რომ ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო,- კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა და ფრჩხილებს დააშტერდა.- შენც ხომ ეს ოცნება გქონდა.
- არ მჯერა. გეფიცები, არ მჯერა. ჯანდაბა, ძალიან მიხარია,- კვლავ ვყვირი და უკვე მეასედ ვეკიდები ჯი ვუნს კისერზე.
- ვიცი, ვიცი და შენ ეს დაიმსახურე. ბედნიერი ვარ შენ გამო,- იღიმის ის,- მთელი ორი დღე ველოდებოდი ფოტოებს, ძლივს დაამზადეს.
YOU ARE READING
𝑈𝑡𝑜𝑝𝑖𝑎
Actionყველაფერი მაშინ შეიცვალა, როდესაც მე ის შემიყვარდა. აქამდე თითქოს თავს ვიტყუებდი, რომ მისი ვიზუალი მიყვარდა, მაგრამ შევცდი. ეს ყველაზე დიდი შეცდომა იყო ჩემს ცხოვრებაში. ყველაზე მტკივნეული, სევდით სავსე, მაგრამ მაინც რომ მაბედნიერებდა. რა მექნა, მე ი...
