Gofret {Texting} bxb

15•

Gökyüzü

Uyumadım.

Asla ama asla uyumadım. Fatma'nın dediği her şey uykumu uzaklara götürmüştü. Bu da yetmezmiş gibi ağlayıp duruyorum!

Çünkü uzun bir düşünmenin ardından doğru olduğunu anladım.

Hissettiğim stres ve panik yüzünden ne yapacağımı bilemiyor, sadece ağlıyordum. Kenan'ı sonsuza dek kaybedecektim. Aseksüel oluşum bir sorundu. Ben başlı başına bir sorundum.

Lilu miyavlayarak odama girdi.

"Lilu lütfen,"dedim ağlamaklı sesimle. Ona ilgi gösteremeyecek kadar yorgundum. Hayır, böyle olmazdı. Ayağa kalkıp güçlü olmaya karar verdim.

Olamadım. Kenan'ın sigarasından alıp bir dal yaktım ve balkona oturdum. Of, Allahım. Gülin'den hoşlandığımı zannediyordum. Kendimi tamamen heteroseksüel olarak görmesem de ondan hoşlanmışım gibi hissediyordum. Belki de çok yakın arkadaş olduğumuz içindi. O beni hayatından atınca bu yüzden üzülmüştüm.

Kenan ise benim hayatımın daha büyük bir kısmını kaplıyordu. Bunu hiçbir zaman inkar etmemiştim, onu herkesten ayrı tutmanın sebebini tam anlamıyla kavrayamamıştım belki de.

Çünkü aptaldım.

Ben hiç böyle hissetmemiştim ki. Çok savunmasızdı bu, beni korkutuyordu. Kenan hayatımdan çıkarsa o boşluğa düşerim diye ölesiye korkuyordum.

Dumanı gökyüzüne doğru üfledim. Sigara içtiğime inanamıyordum.

"Sigaramı mı içiyorsun sen?"

Korkudan sigarayı aşağı düşürdüm. "Eyvah..."

Kenan gülümsedi. "Bu kadar korkacak ne var?"

Cevap vermediğimde yanıma yürüdü, parfümünün kokusunu tüm bedenimde hissediyordum. Yüzüne bile bakamayacak kadar ödlektim.

Bu his tokat gibi gelmişti.

"Sen ağladın mı, Gök?"

"Evet... Çok korkuyorum ben..."

Titreyen ellerimi demirlere yasladım.

Bakışları bana kıyamaz gibiydi. "Ağlamanı sevmiyorum."

İç çektim. Nefes alamıyordum. Yüzüme bakınca anlayacak gibi geliyordu.

Yanıma oturdu. "Sorun Gülin mi?"

"Hayır-Hayır..."

Meraklanmıştı.
"Ne?"

Ayağa kalkıp bahçeye yürüdüm. "Ben çiçeklere bakacağım, Rukiye Teyze rica etmişti."

Kenan da peşimden gelirken "Gece gece ne çiçeği? Deli misin?"dedi.

"Galiba..."

Çiçekler arasında turladım. Hangisine bakmam gerekiyordu? Hepsi iyi değil miydi? Kaşlarımı çattım.

"Şu böceklenmiş,"dedi Kenan diz çöküp.

"Evet...Evet ben fark edemedim."

"Ben ilgilenirken sen yat. Çok yorgun görünüyorsun."

Ellerimle yüzümü sıvazladım.

Kenan ayağa kalktı ve elleriyle belimden kavradı. Bana hafifçe eğilip "Bana neyin olduğunu söylemediğinde sinir oluyorum,"dedi.

Kalbim hızlandı.
"Neden?"

Bakışları sabitti.
"Çünkü o zaman o şeyi geçiremiyorum. Sen de üzülmeye devam ediyorsun. Ben de daha çok sinir oluyorum, seni üzgün görüp bir şey yapamazsam kendimi suçluyorum."

Ellerimi omuzlarına koydum ama mesafeyi arttıramadım.
"Kenan..."

"Korkmanı istemiyorum,"dedi alçak sesle.

"Korkuyorum,"dedim ağlayacak gibi.

"Bana söyle."

"Anlamıyorsun."

"Anlıyorum."

"Bunu sen çözemezsin, ben çözmeliyim nolur..."

Sesi imalı gibiydi.
"Ben emin olmaman gerektiğini düşünüyorum."

Kollarımı boynuna sardım. "Tamam. Bırak,"diye yalvardım. Kalbimi zorluyordu.

"Bırakmamı istemiyorsun,"dedi rüzgar aramıza bile giremezken.

Titrediğimi hissettim.

"Yüzüme bak, Gökyüzü."

"Kenan... Ben..." Ağlamamak için kendimi tuttum. Beni gerçekten sıkıştırıyordu. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum, beynim durmuştu.

"Korkunu yenmeni sağlamamı ister misin?"dedi tüy gibi bir sesle. "Sana uzun zamandır aşığım."

NE?

NE?

Belimden çekip mesafeyi kapattı. Dudakları nazikti ama o beni öperken kalp krizi geçirdiğimi hissediyordum. Kollarında bayılacak gibi olurken karşılık verdim ona.

Kenanla öpüşüyorum!

Ve çok iyi hissettiriyor.

Ellerimi nereye koyacağımı bilemezken ayaklarım yerden kesilmişti. Kenan, ellerimi tutup omzuna bastırınca dizlerim titredi. Beni öpüyordu, değil mi? Rüya değildi. Rüya değildi!

Alt dudağımı emdiğinde nefesim kesildi.

Nefes almak için geri çekildim. Dudaklarında bir gülümseme vardı.

Güldüm.
"Ben de seni seviyorum, öpünce söyleyemedim hani..."

Gözleri kısıldı. "Korktuğun kadar var mıymış?"

Yoktu.

Olmuştu.

UMARIM BEĞENMİŞSİNİZDİR UMARIM BEĞENMİŞSİNİZDİR OFF😭