မောင့် အလိုကျ [Completed]

Part 9

[ Unicode ]

   
အချစ်တွေ ဘယ်ကစလဲ
ပုခက်ထဲက ကလေးလေးကို
ဖြူဖြူစင်စင်စတွေ့ခဲ့တဲ့ အချိန်ကလား ။
ဒါမှမဟုတ်
သူ့ကို မောင် လို့သာ ခေါ်စေခဲ့တဲ့
သိတတ်စအရွယ်ကလေးကလား
သေချာတာကတော့
သူသိနေပြီးတဲ့အချိန်မှာ
ဒီလူသားကို သိပ်ချစ်နေမိပါပြီ ။
ဒါက နှလုံးသားနဲ့ရင်းတဲ့စကား ။
_______________

" မောင် ဝင်ချင်လို့လား "

သရဲအိမ်ရှေ့မှာရပ်ပြီး တွေတွေလေးငေးကြည့်နေတဲ့မောင့်ကို ရိပ်ရောင်အကဲခတ်လိုက်သည် ။ မောင်က ရိပ်ရောင်ဘက်လှည့်လာရင်းခေါင်းယမ်းကာ...

" ဟင့်အင်း ၊ ကိုကိုက ဝင်လို့မဖြစ်ဘူးလေ "

" ရပါတယ် မောင်ဝင်ချင်ရင်ဝင်၊ ငါ ဒီနားလေးကပဲစောင့်ပေးနေမယ်လေ "

" တော်ပြီ မောင်မဝင်ချင်ပါဘူး၊ သရဲကလည်း အစစ်တွေမှမဟုတ်တာ၊ အတုတွေပဲကို ၊ ဉီးနှောက်မရှိတဲ့သူတွေပဲ သိနေတာကို ပိုက်ဆံပေးပြီး ဘာလို့ဝင်...အ့ "

ဗိုက်ခေါက်ဆွဲလိမ်ခံလိုက်ရသည်ကြောင့် ရှုံ့မဲ့သွားတဲ့ မျက်နှာ ။ လက်ကဆွဲကာ ခေါ်လာရင်း လူရှင်းတဲ့နေရာရောက်မှ...

" မောင်ဟာလေ ရှေ့နောက်ကြည့်မပြောဘူး၊ ဟိုမှာတွေ့လား ၊ လက်မှတ်ကောက်နေတဲ့လူကြီးက မောင့်ကိုဂျိုကြည့်ကြည့်နေပြီ "

လက်ယာ မသိမသာလှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ အားပါးပါးးး အပေါက်ဝမှာ ဗိုက်ပူပူနဲ့ခပ်ဝဝလူကြီးက ခါးကြီးထောက်ပြီး ဒီဘက်ကိုကြည့်လို့ ။

" အဟီး မမြင်လိုက်လို့ပါ ၊ ကဲ ဒါ​ဆို ကိုကိုဘယ်သွားချင်သေးလဲ "

" အင်....centre ဘက်ခနသွားရအောင် ၊ ဝယ်ချင်တာလေးရှိလို့ "

" အိုခေလေ ၊ အဲ့မှာပဲ ထမင်းစားကြတာပေါ့ "

နေ့ခင်းဘက်ဖြစ်သော်လည်း ပိတ်ရက်မလို့ လူတွေကများလှသည် ။ ယောကျာ်းလေးနှစ်ယောက်တွဲလာတာကို မမြင်ဖူးသည့်ဟန် လူအချို့ကလည်း ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် ။

ကြည့်လည်းကြည့်ချင်စရာပင် ။ တွဲလျှောက်သွားနေတဲ့ ဖြူဖြူလျလျကောင်လေးနဲ့ ခပ်တောင့်တောင့်လူငယ်တစ်ဉီးက လွန်စွာမှလိုက်ဖက်ညီနေသည်လေ ။