Restart

°14°

ရိပေါ် အဝတ်အစားတွေ သေချာဝတ်ပြီး ဆိုဖာပေါ် ငြိမ်ငြိမ်လေး သွားထိုင်နေသည်။ ဦးကျန့်ကတော့ သူ့Jacketကို ယူပြီး ဆေးလိပ်ထုတ်ကာ သောက်နေသည်။ ဦးကျန့်ပုံစံက ဘာကိုမှ အလေးအနက်မရှိသည့်ပုံ။

လမ်းခွဲစကား ပြောထားသည့် ဦးကျန့်က သိပ်လဲနာကျင်ဟန်မပြပါ။ သူ့တီရှပ်လက်တိုကို အပေါ်ကို နည်းနည်းလိပ်တင်ပြန်သည်။ ရိပေါ် ဦးကျန့် လုပ်သမျှကို မျက်တောင်မခတ်ပဲ လိုက်ငေးသည်။

ရိပေါ်မှာသာ လမ်းခွဲစကား ကြားကြားချင်း ခွေကျသွားရတာ။

*ကျွန်တော် ဘာအမှားလုပ်မိလို့လဲဟင်..ဦးကျန့်..!*

ပထမဆုံး ရိပေါ်ဆီက ထွက်လာသော စကားသံတိုးတိုးလေး။ သူ ဦးကျန့်ကို ချစ်သည်လေ။ သူ ချစ်လာကာကြမှ ဦးကျန့်က လမ်းခွဲစကား ပြောသည်တဲ့။

*ချာတိတ်က ဘာအမှားမှမလုပ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုယ် ချာတိတ်ကို မကြိုက်တော့ဘူး..ပြီးတော့ ချာတိတ်လဲ ကိုယ့်ကို မကြိုက်ဘူးမလား*

*ဟင့်အင်း..! ကျနော် ဦးကျန့်ကို ချစ်တယ်..! အများကြီး အများကြီးချစ်တယ်*

ရိပေါ် စကားကြောင့် ဦးကျန့်က မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်ပြီး ရိပေါ်ကို အံ့ဩသလို ကြည့်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ခနလေးပဲ။

*အင်း.. ချစ်လေ။ ချာတိတ်ဘာသာ ချစ်တာပဲ ချစ်ပေါ့ကွာ..ကိုယ်မတားပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်က‌ေတာ့ မချစ်နိုင်ဘူး..!*

ရိပေါ် ဦးကျန့်ကို မျက်ရည်တွေရစ်ဝိုင်းနေသည့် မျက်လုံးရဲရဲလေးတွေနဲ့ ကြည့်လာသည်။ အသေအချာမဟုတ်ပဲ ဖြတ်ခနဲ ကြည့်လိုက်ရင်တောင် ငိုချင်စိတ်က်ု ထိန်းထား၍ တက်ဆက်ဆက်တုန်နေသော ရိပေါ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေး တစ်စုံကို မြင်ရသည်။

*မ..မဟုတ်ပါဘူး ဦးကျန့် ကျွန်တော့ကို ချစ်ရဲ့နဲ့ ညာနေတာ..!*

*ရော်..! ကိုယ်က ဘာလို့ ညာရမှာလဲ..? *

ဦးကျန့်က ခြေချိတ်ထိုင်လိုက်ကာ ရိပေါ်ကို ဆေးလိပ်သောက်ရင်း ကြည့်နေတယ်။ ရိပေါ်မှာ ပါးပြင်ပေါ် ကျလာသည့် မျက်ရည်တွေကို သုတ်လဲမသုတ်အားပါ။ သူ ကြောက်လွန်းလို့ စားပွဲအောက်ကနေ သူ့လက်ကလေးတွေကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်ထားသလို ဖိပွတ်နေလေသည်။