Kabanata 51

1.6K 119 27
                                    

Vincenzo's kisses went up to her neck and into her earlobe. Ang isang kamay niya ay nakapulupot sa bewang ng asawa habang ang isa ay humahaplos sa braso ng dalaga.

"Vincenzo..."

"Hmm?"

"Stop," she said, stopping the moan that badly wanted to escape from her mouth. She can feel a tingly sensation and something burning up.

Vincenzo grinned at ipinagpatuloy ang paghalik sa leeg ng dalaga.

"F*ck!" Napaatras agad si Vincenzo habang hawak ang tiyan dahil sa lakas ng pagkakasiko ni Henrietta. Her face have a deep scowl and his eyes glared at the woman who was looking at him with a raise eyebrow. There was a smirk playing on her lips na nakapagpadagdag sa seductive look nito.

"Try to kiss me again-"

"I'll gladly do it again," putol ni Vincenzo. Henrietta's face contorted bago tumalikod sa kanya at pumasok ng banyo. Vincenzo just stare at her and smile form on his lips. Soon, Vincenzo. Soon.

As they both lay on the bed. There was a pillow in the middle and Vincenzo thought it was funny. As if mapipigilan siya ng asawa na huwag yakapin at hawakan ito.

Nakatingin sa ceiling si Henrietta at tila ba ay may iniisip.

"Sabi mo buhay ang mama ko. Ano ba ang gusto mo para makita ko siya?" tanong niya.

Vincenzo faces her and sees her side profile. Her eyelashes were curvy, casting a shadow underneath. Her proud nose is small and pointed and her lips were pink and soft. Mas maganda talaga ang dalaga kapag walang make-up sa mukha. She looks so natural and fresh.

"You badly want to see your mom?" He found her mother five years ago. Badly wounded and her clothes were full of blood. Hindi niya din mamukhaan ito nang makita niya itong palutang-lutang sa tubig habang may vest na suot. Nakilala niya lang ito ng malinisan na.

He took care of her. Palagi din niya ito pinapadalhan ng litrato ng anak niya. She also knows about the mistress of her husband and how they treated her child.

Wala na itong paki kay Reynold at tanging ang anak niya lang ang importante dito.

Inalis ni Vincenzo ang unan sa gitna at hinila ang katawan ni Henrietta papunta sa kanya. There, this is where she belongs; to him.

"Tomorrow. I'll take you to her. Now sleep, wife."

Hindi man lang uncomfortable si Henrietta sa tabi ni Vincenzo. In fact, mas gusto niya ito. It feels so warm and secured. Napangiti naman si Vincenzo at hinalikan ang noo ng asawa. Ugh! Kailangan niyang magpigil, mamaya na lang siya pupunta sa banyo kapag nakatulog na ang dalaga.

-----

"Awake?"

Henrietta slowly opened her eyes and Vincenzo's face was the first one who greeted her. Pumikit pa siya ng ilang sandali bago iminulat ulit ang mga mata. She was dazed for a long moment.

"What time is it?"

"Ten."

Biglang napabangon si Henrietta sa higaan. Oh my god! She's late! Tumakbo siya papunta sa banyo pero napatigil nang makita niya ang suot ng asawa. Plain black shirt and jogger pants.

Vincenzo's brows moved slightly.

"Hindi tayo papasok."

"Huh?" Ano'ng sinasabi nito na hindi sila papasok. Papasok siya!

"I thought you wanna see your mom? Okay, sige."

"No! Akala ko kasi mamaya pagkatapos ng trabaho. Gusto ko'ng makita si mom ngayon"

Vincenzo gave a soft chuckle as she spoke fastly. Tumayo siya at pumunta sa kinaroroonan ng asawa. This man is really not simple. Kahit simple lang ang damit nito makikita pa din ang nobility sa pagkatao nito. Aura, speech and even the way he looked, it was clear that he was an outstanding man.

"Don't wear short sleeves, skirt or shorts. Medyo malamig ang lugar kung saan naroon ang mommy mo." Then, as fast as he can, he planted a kiss on her lips and turned around waving his hand.

Henrietta was dumbstruck. It was a quick pero ramdam na ramdam ito ng labi niya. The way it touches her lips burns something in her heart. Pumasok siya bigla sa banyo at tiningnan sa salamin ang mukha. Red cheeks, red ears and what shocked her mind the most is finding a smile on her lips.

Ano'ng nangyayari sa kanya? Ba't napapangiti siya? And...it was a familiar feeling, she only loved one man from her past life and now.... Hush! She needed to fix herself first. Hindi niya alam kung ready ba siya ulit sa isang relationship. She doesn't want to end up like before.

Driving his Porsche, Vincenzo opens up the window by their side as the gush of wind penetrates their skin. Nakasuot ng black long sleeve turtle neck ang dalaga at long skirt. She didn't put on any make-up and just tied her hair into a bun.

"Malayo ba tayo sa city?" Mga kakahuyan na kasi ang nasa daan at malimit na lang ang kabahayan na nakikita ni Henrietta. Para bang luluwas sila ng syudad.

"Malapit-lapit na tayo." Lumiko ang kotse sa isang daanan at puro matatayog na puno ang nakikita nila. Liblib rin at hindi masyado nakakapasok ang sinag ng araw. Nakakatakot dumaan dito.

They stopped at the second story house. It was a small modern house. Kitang kita mula dito ang kusina at parte ng sala. Bumaba sila ng kotse.

"Siya lang ba ang nakatira dito?" Her voice laid with concern. Paano kung nalulungkot ang mommy niya? Wala ba itong nakakausap?

"No. May dalawang madi ang nandito," sagot ni Alfonso. He grabbed her hand and intertwined them as they stride towards the entrance. Around the house was polished concrete making paths and planters. The house was a series of rectangles and had a beige and cream paint. The ceiling was flat and in the middle is a chandelier, a not so big chandelier.

"W-where is she?" Nilibot i Henrietta ang mga mata umaasang sasalubungin siya ng ina pero bakit siya aasa? Paano kung hindi siya nito makilala? Humigpit ang hawak niya sa kamay ni Vincenzo.

Vincenzo squeezed her hand and whispered, "Stay here."

Henrietta obliged and sat on the leather couch. Kinakabahan siya na muling makita ang ina. She missed her, she missed her so much! Totoo nga na buhay pa ito.

"Ano ang surprise mo sa'kin, Enzo?" Rinig niya sa likod. It was a melodic voice and carried a gentle tone.

"You'll see."

Tumayo si Heaven at sa kanyang pagtalikod ay nakasalubong niya ang pares ng mata na katulad na katulad niya. That face that she was longing to see.

Her mother's eyes welled up as tears poured down. She, too, was crying. Hindi niya mapigilan.

"Anak...."

"Mom."

-----

© _eysteambun

Henrietta's BladeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon