Met haar donkere haren als kabels klittend, warrig. Chaotische kijkende ogen, vol emoties, maar ook zo ontzettend leeg. Was zij het omgekeerde van alles wat zij was. Met haar woorden zo luid, maar tegelijkertijd zo hol. 'Ik was jaren lang het zonnetje in huis.' Vertelde ze tegen een groep mensen, maar ook weer tegen niemand. Want niemand luisterde naar haar dronken woorden, yet zo sober. En ze keek om zich heen, met haar verloren blik, en niks anders dan verloren. Ze voelde zich ongehoord, stond op en verliet de groep. Met haar laatste woorden. 'Als mijn dronken jullie oren doen dichtslaan. Dan moeten jullie mijn sobere woorden horen. Die helse geluiden maken van tranen. Die niks anders schreeuwen dan pijn. Mijn dronken is sober. Mijn sober is dronken.' Ze verliet. Haar enige hoop was de weg naar huis, kijkend naar mooie dingen die haar blik doen openen. En haar deden helpen met het bedenken dat leven mooi kon zijn. Maar onderweg naar huis, zag ze niks anders dan verloren straten, ongeacht het immens druk was. 'IK WIL STILTE' schreeuwde ze door de straten vol mensen, of uit de hand gelopen bacteriesoorten, die filosoferen belangrijk te zijn, doordat ze participeren aan de maatschappelijke normen en waarden, die verzonnen zijn, door precies een zelfde spermacel. En de mensen keken haar aan, alsof ze gek was geworden. Maar zij wist dat haar gedachtes de heldere gedachten waren. De gedachten die iedereen op straat had willen schreeuwen. Maar niemand dat durft, vanwege die normen en waarden. 'Jullie zielen willen meeschreeuwen, geloof me jullie zielen voelen mijn woorden aan, als pijlen in de roos geschoten worden.' Het geroezemoes van woorden van deze onbekende spermacellen deden haar absoluut niks, tegelijkertijd deed het haar alles. Het gaf haar bevestiging. Ze moest weg. En de vrouw met kabelhaar, omringd door dronken sobere gedachtes, verging net zoals bloemen verwelken.
