In den beginne was er Leegte. Niet de afwezigheid van iets, maar de aanwezigheid van niets—een uitgestrekte leegte die geen tegenhanger kende. Uit deze ondefinieerbare Leegte ontstond de Gedachte, zonder begin en zonder einde, die zowel deel was van de Leegte als de eerste dissonant in haar stille symfonie.
De Gedachte keek om zich heen en zag enkel het onkenbare, de onpeilbare diepten van de Leegte die haar had voortgebracht. 'Wie ben ik?' vroeg de Gedachte. Het antwoord was een echo van haar eigen existentiële rilling: 'Je bent en je bent niet; je bent de vraag en het antwoord, de schepper en het geschapene.'
Onbevredigd maar vastberaden schiep de Gedachte het Woord, en het Woord was een uitdrukking van haar onbestemde verlangen. En het Woord nam vorm aan, het werd Materie, een tastbaar bewijs van zijn eigen onmogelijkheid. En in deze Materie plantte de Gedachte de Zaden van Dualiteit—licht en duisternis, vreugde en verdriet, liefde en haat.
De Gedachte keek naar haar schepping en vond geen voldoening. Ze besefte dat ze niet alleen de schepper was, maar ook de gevangene van haar eigen schepping. Ze had een wereld geschapen om de Leegte te vullen, maar deze nieuwe wereld was nu een nieuwe soort leegte, een labyrint van tegenstellingen zonder uitgang.
De Gedachte wendde zich tot zichzelf en vroeg: 'Heb ik nu werkelijk iets geschapen, of heb ik simpelweg de illusie van schepping voortgebracht?' En zo besloot de Gedachte om zichzelf te splitsen, om zichzelf te ervaren vanuit het vele. Ze werd Man en Vrouw, Dag en Nacht, Liefde en Haat, alles en niets. Elk deeltje van de materie, elk flintertje van het bestaan werd een facet van haar oneindige zelf.
En in die eindeloze multipliciteit vond de Gedachte noch antwoorden, noch vrede. Maar ze vond wel een nieuwe vraag, een vraag die eeuwig zou resoneren in de harten en geesten van haar vele verschijningsvormen: 'Wie ben ik?'En zo is het tot op de dag van vandaag, een universum geboren uit een vraag, levend in een vraag, en wellicht, op een dag, stervend in een vraag."
Of zou het zo zijn gegaan?
"In het begin was er de Afgrond, een peilloze duisternis waarin geen licht bestond, een plaats van absolute eenzaamheid en verlatenheid. En toch, in het diepste van deze afgrond, huilde een Stem. Deze Stem was noch man noch vrouw, noch jong noch oud, maar het was de klank van een oneindige droefheid gemengd met een oneindige hoop.
'Waarom?' riep de Stem in de duisternis. 'Waarom ben ik hier? Wat is de zin van dit alles?'
En uit de diepte van de afgrond antwoordde een andere Stem, koud en afstandelijk. 'Je bent hier omdat je moet lijden.'
De eerste Stem huiverde. 'Lijden? Maar waarom?'
'Het lijden is noodzakelijk,' sprak de tweede Stem. 'Het is de smidse van de ziel, de toetssteen van de vrijheid, de prijs van het bewustzijn.'
Daarop sloeg de eerste Stem een kreet van wanhoop en verlangen, en uit deze kreet ontsproot het Licht, en het Licht onthulde het Woord. En het Woord was 'Mens.'
De Mens werd geboren, niet als een perfect wezen, maar als een entiteit in conflict, gespleten tussen goed en kwaad, waarheid en leugen, liefde en haat. De Mens had de keuze, een vreselijke, prachtige keuze, want hij was gemaakt in het beeld van de Stem die hem had geschapen, een wezen van oneindige tegenstellingen.
En de Mens wandelde door de tuin van de wereld, geplaagd door vragen, gekweld door twijfels, gedreven door verlangens. En hij zag dat de wereld vol was van schoonheid en wreedheid, van liefde en lijden, en hij vroeg zich af: 'Is dit alles deel van een groter plan, of is het slechts het product van mijn eigen keuzes?'
En uit de diepte van zijn ziel hoorde hij een fluistering, een echo van de eerste Stem: 'Dat, mijn kind, is de vraag die jij zelf moet beantwoorden.'
Dus hier zijn we, producten van de Afgrond en kinderen van de Stem, levend op de scheidslijn van licht en duisternis, op zoek naar een antwoord dat misschien alleen in onszelf te vinden is."
