Ik vond mezelf op het snijpunt van paradoxen, vreemd genoeg zowel gevoelloos als overweldigd door emotie. Ik was bang voor de bodemloze put van depressie, maar evenzo bevreesd voor de torenhoge pieken van geluk. Want wie eenmaal de hemel heeft aangeraakt, zal de aarde nooit meer zonder een zekere teleurstelling kunnen betreden.
Zo speelde ik een dubbel spel met het leven, handelend alsof niets van belang was, terwijl elke lettergreep die uit je mond kwam als een naald in mijn ziel stak. Mijn apathie was een zorgvuldig geconstrueerd masker, een ondoordringbare vesting waarachter mijn ware zelf schuilde, te fragiel om het daglicht te zien. Ironisch genoeg, door te pretenderen dat ik alles met een korreltje zout nam, ontdekte ik op een dag dat mijn ziel de benen had genomen. Toen het nieuws van mijn ziekte als een donderwolk over me heen kwam, realiseerde ik me dat de verschrikking die ik zo krampachtig had proberen te vermijden, me nu in het gezicht staarde, zijn kille ogen doorborend tot op het bot van mijn wezen.
Diep van binnen, waar woorden falen en enkel stilte de ruimte vult, wenste ik dat ik voor altijd kon slapen, een eindeloze slaap zonder dromen, zonder het risico om weer wakker te worden in een wereld die ik noch begreep, noch wenste te begrijpen. En daar, in die donkere wens, besefte ik dat hetgeen ik gevreesd had—mezelf verliezen—reeds was gebeurd. In mijn pogingen om niet te verdwalen, had ik mezelf opgesloten in een doolhof zonder uitgang. Mijn vrees was een zelfvervullende profetie geworden; mijn masker was aan mijn huid vastgegroeid. En nu sta ik hier, verloren in een leven dat ik zelf heb gecreëerd maar niet herken, een schim van de vrouw die ik ooit dacht te zijn. Ik ben de architect van mijn eigen ondergang, de kunstenaar die haar eigen portret heeft gewist, een echo in een lege kamer
