Ach, bekoor mij met de maskers van jouw leugens en laat me geloven dat ik begeerlijk ben—alsof ik het laatste meesterwerk ben dat nog ongeschonden hangt in een museum van gebroken zielen. Waarom voed je me met valse getuigenissen van liefde, terwijl de holte in mijn hart snakt naar iets meer dan ijdele woorden?
Oh, aanraak me, ja, streel mijn vel alsof je de contouren van een sacraal kunstwerk betast—maar besef je dat kunst enkel bestaat omdat er een publiek is dat het waardeert? En wat als dat publiek slechts een eenzame ziel is, gekweld door het eigen zelfbeeld? Hou nog van mij, al is het maar voor een kort moment, zodat ik de sluizen die mijn tranen bedwingen gesloten kan houden. Ik verlang ernaar niet langer te huilen, noch om jou, noch om het kwellende idee dat ik ooit over jou zou kunnen schrijven.
Liefde—of wat wij liefde noemen—kende je mij ooit werkelijk? Heb ik je ooit echt gekend? Of zijn wij beiden slechts spookbeelden, projecties van een diep verlangen om begrepen te worden? Verlang je naar mij zoals ik naar jou verlang, of zijn wij slechts schepen die passeren in de nacht—elk gevangen in onze eigen storm?
Soms ontvlucht ik mezelf in de duisternis, rennend door een nacht zo zwart als mijn eigen twijfels. Ik zoek naar jou, of althans, naar het idee van jou. Want wat is begeerte als niet het vurige verlangen om volledig op te gaan in het object van onze affectie? Ben ik uitgeput geraakt voor jou, mijn smeekbeden om liefde als schelle tonen in een reeds voltooide symfonie?Wat is dit alles—deze liefde, dit lijden, dit onstilbare verlangen? Is het een teken van onze menselijkheid, of een bewijs van onze dwaasheid? Of is het misschien beide? In dit onpeilbare spel van emoties en verlangens, waar de grenzen tussen waarheid en illusie vervagen, blijft enkel één vraag over: kunnen we ooit echt zijn wie we verlangen te zijn? Of zijn we gedoemd om voor altijd te drijven in deze zee van onzekerheden, gevangen tussen wat we willen zijn en wat we zijn?
