Ik haat het dat ik mijn bed verschoon als jij komt, maar het niet doe als ik alleen slaap. Het lijkt alsof de lakens zich alleen voor jou opfrissen, zich verkleden in een ijdel vertoon van geordend katoen. Alsof de lakens wachten op jouw aanraking om hun bestaan te rechtvaardigen. daar lig ik, tussen de vouwen van frisse lakens en de spleten van mijn eigen twijfels, verstikt in de geur van wasmiddel en het zure aroma van mijn eigen eenzaamheid.
Wanneer jij er bent, vult de kamer zich met een lichte adem van jasmijn en citroen, afkomstig van je huid, en de lakens hullen zich in deze etherische waas. Maar als je gaat, verlaat die geur de ruimte net zo snel als jij kwam, en ik ben weer terug in mijn muffe koninkrijk, bevolkt door stille demonen die zich verschuilen in de donkere hoeken van mijn geest.
Jij komt en gaat, als een maan die mijn tij beheerst, maar nooit lang genoeg blijft om te zien hoe het water modderig wordt bij eb. En elke keer dat ik de lakens verwissel in afwachting van jouw komst, besef ik dat ik niet alleen de lakens ververs, maar ook de façade die ik zo zorgvuldig in stand houd. Voor jou ben ik de vrouw van verse lakens, de vrouw die glimlacht als je binnenkomt en zucht als je weggaat, maar nooit de vrouw met gekreukte lakens en een gekreukte ziel.
De strijd die zich in mij afspeelt, blijft ongezien, bedekt door die pas gewassen lakens, verborgen achter de glimlach die ik draag als een masker. Ik vraag me af wanneer de dag zal komen dat ik voor mezelf het bed verschoon, dat ik mezelf waardig genoeg acht om te slapen in een bed dat niet ruikt naar eenzaamheid en verlatenheid.
Tot die dag zal ik in dit ongewassen bed blijven liggen, te wachten op de volgende keer dat ik de lakens mag verversen, niet voor mij, maar voor een liefde die net zo vluchtig is als de geur van jasmijn in een kamer die al te lang gesloten is geweest.
