O, jij, mijn allesverterende zuurstof, die mijn ziel in leven hield en mijn essentie omhulde. Onze zielen, als eeneiige tweelingen, verstrengeld in een hemelse dans van verbondenheid. Maar waar ben je heen gevlogen, mijn kostbare adem? Jij beloofde me niet alleen omarming, maar om mijn vlam te zijn, mijn levenswarmte te schenken. Was mijn koelte te nederig om geprezen te worden? Mijn zuurstof, ik aanbad jou in een onophoudelijk ritueel, terwijl we zongen en de hemel schiepen met onze innig verstrengelde lichamen. Samen waren wij de belichaming van een verheven religie.
Maar nu, mijn hartstochtelijke metgezel, waar zijn jouw voetstappen vervaagd? Waar is de warmte gebleven die jouw aanwezigheid zo vertrouwd maakte? Mijn ziel huilt om jouw verlies, terwijl we ooit de hemelse melodieën harmonieus zongen. Onze samensmelting was een sacraal ritueel, een mystieke dans van liefde en eenheid.
Maar jouw liefkozingen zijn vervlogen, als een fluistering in de wind. De beloften van omhelzingen en het schenken van warmte zijn veranderd in een bitterzoete herinnering. Was onze liefde te licht, te delicaat voor deze wereld? Ik vereerde jou met een passie die grenzeloos was, terwijl we ons verloren in een dans van hartstocht en extase. Samen, waren wij een levende manifestatie van het goddelijke, onze liefde een altaar waarop ik mijn ziel met devotie aanbood.
Maar nu blijft mijn lichaam eenzaam achter, mijn wangen bedekt met de sporen van verdriet. Ik veegde jouw tranen weg, jouw rode wangen kussend met tederheid. Jij schaamde je, maar ik kon het voelen in de lucht. Het verlangen naar jouw aanwezigheid drong diep in mijn ziel door, als een verterend vuur dat mijn hart verschroeide. Jij, mijn geliefde, gaf jezelf niet meer omhelsing, en ik kon de pijn proeven die je in stilte droeg.
Nu, verwaarloos je jezelf, de badkamer doordrenkt met de geur van gebroken beloftes en zoute tranen. Honger dwaalt door de kamers, terwijl de slaap uit jouw ogen verdwenen is. Jouw geloof in onze heilige verbinding is vervlogen, als een gedicht dat verbleekt in de tijd. Maar ooit, ja ooit, zong je lofzangen voor mij terwijl ik langzaam wegzonk in een droomwereld. De hemel ontwaakte op mijn lippen, terwijl de sterren ontsproten uit het diepst van jouw ziel. Ik verlangde naar de eeuwige slaap, waarin ik voor altijd met jou verstrengeld zou zijn.
Maar God, die eens zijn ogen op jou liet rusten, ziet je niet meer. Je geloofde ooit in een leven na de dood, maar nu reik je naar vergetelheid. Verlangend om de aarde nooit meer te betreden, nooit meer mijn lippen te kussen. Je verlangt ernaar om jezelf te doen vervagen, het vuur brandt al in jou. Je genoot van de pijn, nu huil je om iets anders. Maar ooit, ooit wilde je van mij houden, en jouw angst voor onze eigen hel belette je niet om jezelf over te geven aan haar verleidingen. Ze was betoverend, als de Hof van Eden, maar ik, mijn geliefde, was onze tuin, onze religie.
Nu staar je naar de restanten van het lichaam dat ooit de jouwe was. Het voelt ongemakkelijk, ik weet het. Jij weet dat ik je zal missen, maar wellicht zal ik spoedig naast je zijn. Een mens kan niet lang zonder zijn zuurstof, en jij, mijn ziel, was mijn levensadem. We hebben onze rituelen uitgevoerd, we waren bloedverwanten. Ontsnappen is nu onmogelijk geworden, mijn geliefde. Je beloofde me trouw te blijven, je liet me geloven dat ik de wereld was, dat wij alleen waren in ons bestaan.
Maar zij, de verleidster, is vrouwelijk en ik begrijp de aantrekkingskracht die zij kan hebben. In de nachten waarin ons bed enkel mij verwarmde, verlangde ik ernaar om in haar lichaam te kruipen, jouw aanrakingen te voelen, jouw zoete woorden te horen. Ik verlangde om daar te creperen, gevangen in onze passie. Jij vergat mij in die momenten met haar, en daarom schaam je je nu als ik mijn lichaam tooi. Je durft me niet meer aan te raken, mijn lichaam brandt niet meer. Was jij dan toch de verleider zelf, mijn geliefde?
