Wanneer begon ik jou te vervelen. Wanneer waren mijn zinnen als geschreeuw in jouw oren, sinds wanneer was jij doof en ik stom. Verliet mijn ziel mijn lichaam elke avond, als ik hoorde dat je van me hield. Was het waanzin, leefde ik in paradox van liefde. Verlangde ik naar jouw armen, maar verlamde jij bij het strekken naar mij. Mijn vingers konden door jou heen, mijn aanrakingen deden jou geen goed. Ik wou dat je de bloemen water gaf, die jij zodanig in mij geplant hebt, dat ik uitdroog. Adem leven in jou, maar je schijnt genoeg te hebben van mijn waanzin. Schreeuw mijn naam harder zodat mijn ziel je kan horen. Maak kunst op mijn lichaam, zodat men ziet dat ik van jou ben. Maak een kunstwerk van me die je ziet en verlangd om aan te raken . Je zei dat ik porselein was, wil je me daarom niet meer voelen? Ben je bang dat je me breekt en de gebroken stukken teveel ik zouden zijn voor jou. Een geheel was al overweldigend. Wellicht verloor ik mezelf in jou. Misschien moest ik de planten zelf water geven, maar jij had ze toch geplant? Was je zo verbaasd toen ik zei dat ik jou wou zijn? Vond je het waanzin toen ik uit mijn lichaam wou stappen en die van jou wou overnemen? Ik wou weten hoe het was om van mij te houden. Ik bleek jou niet nodig te hebben, want jij hield niet van mijn gebroken zelf. Jouw ogen glinsteren nog als je naar andere zielen kijkt. Waarom zijn ze zo donker bij mij? Ik schreeuw toch dat ik van je houd. Hoe moet ik huilen om jou van mij te maken. Is het egoïstisch dat ik jou wil, voor mij alleen? Ik wil dan egoïstisch zijn.
