Hij was de wereld. en hij deed alsof hij van de aardelingen hield, maar hij wou venus want ze was zo vrouwelijk. Venus werd hem niet gegeven , en in de tussentijd bleef zij als aardeling van hem houden en hij als wereld haar gebruiken. Het is niet dat ze niet aanvoelde dat hij niet van haar hield, hij was immers de wereld en kon 7 miljard aardelingen bespelen, maar hij koos haar en dat voelde enigszins als een prestatie. Daarnaast vertelde de aarde haar dat zij niet weg kon gaan, want ze heeft zuurstof nodig en als zij neptunes zou willen ze dat niet kon krijgen. Dus ze bleef. Ze accepteerde de donder en hagel. soms als hij haar aanraakte voelde het alsof hij een aardeling was, maar als hij klaar was en omkeek om zijn sigaret op te steken wist ze dat het allemaal aan zuurstof lag. 'Wil je even van mij houden?' Ze schoof dichterbij nam de sigaret over en nam een hijs. hij keek haar aan, bijna zoals hij naar venus kijkt. 'Waarom wil je niet eerst van je zelf gaan houden? Je houdt van mij maar ik geef je niks'. Haar menselijke emoties kwamen naar boven en tranen rolde over haar gezicht. en hij wou haar troosten, maar hij was zo ver weg van haar en zij huilde harder . En hij liep weg en ze wist dat hij een andere aardeling ging zoeken, zij niet meer speciaal was, ze was nooit speciaal geweest. Misschien was ze bang voor het verliezen van zuurstof. maar ze was liever verloren. Dus ze ging naar neptunes.
