Roep mij samen, weef mijn gebroken fragmenten ineen tot een geheel, omhels me met de vasthoudendheid waarmee ik jouw schimmen van liefde heb gekoesterd. Beroer me, streel me met de intensiteit van de tranen die ik heb vergoten toen jouw lippen een andere ziel zochten. Hunker naar mij, hunker naar mij zoals ik hunkerde naar jou op die lentedag die doordrongen was van jouw essentie.
Adem mij in, word mij. Worstel met mij, schreeuw naar mij, haat mij. Vraag me om te blijven, roep het uit met een kracht die gelijkstaat aan hoe ik smeekte dat je van mij zou houden. En verkondig dat mijn liefde giftig is, herhaal het net zo vaak als ik je verzekerde van mijn onvoorwaardelijke liefde. Wederom bevind ik mij verloren en gevonden in jou. Of verloren en opnieuw verloren. Of misschien ben ik noch verloren, noch gevonden. Misschien verlang ik ernaar om alles te zijn wat jij bent. Misschien verlang ik ernaar om jou te zijn.
Wij zijn de draden van een weefsel, verstrengeld in de afdruk van liefde en pijn. We zijn de echo van verloren geliefden, de weerklank van harten die verscheurd zijn door passie en verlangen. We zijn de stemmen in de stilte, de woorden die onuitgesproken blijven. We zijn de onvoltooide symfonie, de onvertelde verhalen. We zijn het verlangen en de onrust, de rust en de chaos.
