Het spijt je misschien, het maakt nu geen verschil meer
Ik wou misschien dat ik ergens heen kon gaan
De straat op, op zoek naar jouw excuses Die mij opgegeten en liggend achtergelaten
En ik lijk nooit te merken, het is te laat voordat ik het weet
Dat alle liefde vanbinnen leeg is geweest, jij hield misschien van mij
De wereld die we maakten samen is aan het eindigen
En zoals een geest die rondhangt
En zijn aardse zonden niet wil vergeven
Heb ik deze liefde voor jou voortgezet
Zo leeft mijn lichaam, op welke wereld moet ik anders wonen
Ik ken allen wij, sinds jou
Mijn liefste, hoe gaat het?
Hoe is het de laatste tijd met je?
ik lijk alleen met je te spreken over oppervlakkige dingen
Het weer, van wie je wel houdt, hoe erg je mij veracht
Schepper, je vernietigt me
Je kent mijn honger goed
En toch laat je me verhongeren tot ik op mijn knieën smeek
En dit zijn slechts een paar van de vele dingen die ik niet hardop kan beginnen te zeggen
Als alleen dit gedicht ons kon dragen, maar ik weet dat ik mezelf alleen maar vermaak
Door te schrijven over onze tragedie en mijn verdriet, jouw geluk.
Ik voelde dat zelfs nadat ik van al mijn trots was ontdaan
Er nog steeds een plek voor jou overblijft
Om binnen te kruipen
Om binnen te kruipen
Om binnen te kruipen, je kan voor altijd binnen kruipen
jou voortgezet
Zo leeft mijn lichaam
En ik ben buiten zinnen,
Moorddadige teef, ik ben buiten zinnen
Ik ben buiten zinnen om van je te houden'
Op de manier dat ik van je hou
Op de manier dat ik van je hou
verdoem dit en alles wat we hebben gedaan
ik veracht jou en je leugens
