Halikarnas'ta Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - I ღBİTTİღ

⚝ Halikarnas'ta Bir Gece | 21

-21-

BÜYÜK KAÇIŞTAN SAATLER ÖNCE

❝Lâl❞

Aynada kendime bakarken şuan yaşananlara inanamıyordum. Nasıl bu duruma geldiğimi anlayamıyordum. Sanki bir zaman makinasına zorla bindirilmiş ve bu zamana gönderilmiştim. Üstümdeki gelinliğe baktıkça midemden yukarı boğazıma doğru bir zehir tırmanıyor gibiydi. Normal şartlarda hiçbir güç beni buna zorlayamazdı ama Vural'ın bildiği bazı şeyler elimi kolumu bağlıyordu. Sırlarım onun iki dudağı arasındaydı. Ve bu sır sıradan bir giz olmaktan çok uzaktı. Ölümcül ve tehlikeli sırlardandı ve ortaya çıkması başta beni olmak üzere hepimizi mahvederdi. Sanırım Batur'un ölmeden önceki son hediyesi de bu olmuştu. Lânet olsun.

Kapıyı aralayıp içeri usulca annem girdiğinde gözlerim aynadaki yansımasına kaydı. Yüzündeki hayat dolu neşe, o umursamazlık... Gerçekten mutlu bir evlilik yapan kızının yanında oluyormuş gibiydi. Durum ise bundan çok ama çok uzaktı.

"Azize! Hazır mısın kızım?"

Ellerim gelinliğimin eteğinde çaresizce gezinirken yüzümü ona döndüm. Çenemi tutup yukarı kaldırdı ve sanki her şey yolundaymış gibi şaşkınlıkla gözlerime baktı. "Sen ağladın mı? Kızım inanmıyorum sana, makyajın bozulmuş."

Duraksayıp kadının sıradan tavrını seyrettim. Sanki en büyük derdimiz şuan benim makyajımın bozulmasıymış gibi.

O geceden sonra... O lânet geceden sonra her şey mahvolmuştu ve ben ertesi gün odamda bir ölü gibi yatarken annem gelmişti yanıma. Ona her şeyi anlatmıştım. Sadece ona. Azize'nin odasında yaşananları anlatmıştım. Başıma gelen her şeyi. Ve bana söylediği tek şey... "Senin kafan çok karışmış kızım. Sen zaten çocukken de böyle hikâyeler uydururdun."

"Anne, ne diyorsun sen? Vural bana tecavüz etti diyorum! Bu gerçek! Gerçekten oldu bu! Ya sana inanamıyorum, hâlimi görmüyor musun? Başımdaki yarayı, yüzümün hâlini görmüyor musun?"

"Tatlım, bak bu çok ciddi bir suçlama ve küçükken uydurduğun masallar kadar masum değil. Sen hep sakar bir çocuk olmuştun zaten, sık sık bir yerlere çarpardın. Bence son zamanlarda eski psikolojik sorunların nüksetti. Lütfen biraz uyu ve dinlen. Böyle şeyler düşünüp de beni üzme. Yoksa bu olay babana yansırsa profesyonel bir destek almak zorunda kalacağız. Bunun olmasını istemezsin, değil mi?"

Evlatlık alındığım zamanlarda oryantasyon ve uyum konusunda sorunlar yaşıyormuşum ve hiç yaşanmamış şeyleri yaşanmış gibi anlattığım oluyormuş. Bir keresinde Psikoloğa ben Azize değilim, Azize kayboldu demişim. Bunun gerçek olması endişe vericiydi. Gerçek olduğunu kimse bilmezken tabii. Psikolog, bunları ilgi çekmek için yaptığımı söylemiş ve annem çocukken yaşadığım bu saçmalıkları bana karşı silah olarak kullanıyordu. Anlattıklarımı babama iletmekle tehdit ediyordu. Olanları babamın duyması demek, Vural'la evlilik sürecimin hızlanması demekti. Bunu asla yaşamak istemediğim için sustum. Babamın da Vural'ın da ekmeğine yağ sürmek istemedim. Sadece sustum.

Ta ki o dehşet gecesine kadar...

Ve o gecenin bedelini de Vural'la evlenerek ödüyordum. O dehşet gecesinden önce yaşadığım en kötü gecenin davet akşamı Azize'nin odasında başıma gelenlerden ibaret olan gece sanıyordum. Yanılmışım. Ne büyük yanılgı.

Şimdiyse karşımdaki kadın, yalnızca duygusallıktan ağlamışım da makyajımı bozmuşum gibi davranıyordu. İçimdeki acıları görmüyordu. Yıllar önce bana hayat veren, huzurlu bir yuva temin ettiğini sandığım kadın kalbimdeki hüznü ve çaresizliği yok sayıyordu.