Halikarnas'ta Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - I ღBİTTİღ

⚝ Halikarnas'ta Bir Gece | 14/1

-14/1-

❝Lâl❞

Hiçbir günü, hiçbir zamanı ve hiçbir şeyi abartılı bir sabırsızlıkla beklemeyin. Ve ne dilediğinize kesinlikle dikkat edin, her an gerçek olabilir. Ben hiçbir şeyi iple çekecek kadar sabırsızlıkla beklememem gerektiğini o gece anlamıştım. Güneşlibahçe'deki gecemizde.

Dehşet gecesinde.

Hâlâ o çığlıklar kulağımda yankılanmaya devam ediyordu. Ve biliyorum ki yarım asır da geçse o an her aklıma geldiğinde yankılanmaya devam edecekti.

Şimdiyse karşımdaki adama kim olduğuma dair ne cevap vereceğimi bilmiyordum. Ona kızgınlığım bakiydi. Benim bile unutmak istediğim geçmişimi araştırmaya çalışması, yaşananları farkında bile olmadan bana tekrar hatırlatması öfke nöbetleri geçirmeme sebep oluyordu ama kim olduğum sorusu... Bu benim için bile bir muammaydı ve ona kim olduğumu söyleyebilirdim bilemiyordum. "Beni tanımak zorunda olduğunu sana düşündüren ne?" Aksi bakışlarla ekledim. "Sadece düzüşmüyor muyuz nasıl olsa? Bunun için beni tanımana gerek yok! Ha eğer beğenmiyorsan, kapı orada!"

Bakışları sertleşen adam sağ eliyle boğazımı kavrayıp beni duvara yasladı. "Benim için bundan ibaret olmadığını biliyorsun. Neden beni kızdırmak hoşuna gidiyor?"

Meydan okuyan bir bakışla hiçbir şey söylemeden karşılık verdim. Uzun uzun bakıştıktan sonra dudakları vahşice dudaklarımı örttü. Öfkeli öpüşleri dudaklarımı sert bir rüzgâr gibi yalarken diğer eli belimde ve kalçamda dolaşıyordu. Saniyeler içinde odadaydık, giysi dolabına yaslanmış bir biçimde adamın dudaklarına karşılık veriyordum. Aklımız başımızdan gitmiş gibiydi. Bilinçsizce ve vahşice sevişiyorduk. Öfke, en güçlü adrenalin içeren bir ilaç gibi bizi esir almışken yaptığımız tek şey buydu. Bilincimizi kaybedene dek birbirimize dokunmak.

Öpüşlerimiz tutkunun tonlarca ağırlığı arasında ezilirken birbirine kenetlenmiş dudaklarımızdan gözle görülemez bir alev fışkırıyordu sanki. Vücudum alev alev yanıyordu. Yatağa uzandığımda kendimi tamamıyla ona teslim etmiştim. Sanki az önce kavga eden biz değilmişiz gibi. Elleri ihtirasla vücudumda gezinirken her şeyi unutmak istiyordum. Kim olduğumu, nereden geldiğimi, az önce neden kavga ettiğimizi, her şeyi. Keşke içtiğimizde insana her şeyi unutturabilecek bir kapsül olabilseydi. Ya da Allah bize istediğimiz her şeyi unutabilme ve zamanı geriye sarıp hatalarımızı düzeltebilme şansı verseydi. O zaman ne acı kalırdı insan hayatında ne de pişmanlık. Diyeceksiniz ki o zaman da hayatın ne anlamı kalır? Yaşamın mayası kaçardı, doğru. Asıl anlam bunda saklıydı. Seçimlerimiz, hatalarımız ve pişmanlıklarımız. Sonucunda çekilen acılar, gam, keder... Uykusuz geceler, çıkmaz sokaklar...

Sanki yeterince pişman değilmişim gibi, gereğinden fazla acı çekmemişim gibi her defasında geçmişin karşıma dikilmesi beni öldürüyordu. Ancak şuan Valentino'nun kollarındayken bunu bir anlığına da olsa unutabilmek benim için çok özel ve anlamlıydı. Her ne kadar kolları arasında olduğum, seviştiğim adam beni geçmişimle yargılamaya hazırmış gibi her şeyi anlatmamı beklese de. Beni araştırsa da.

Çoğu zaman tam tersinin iddia edildiğine şahit olabilirsiniz ama insan gerçekten yanında huzur bulduğu kişiyi kendi seçemiyordu. Bunu seçen kim veya neydi ya da neye göre seçiyordu bilemiyorum ama bunu yapanın biz olmadığımızı çok iyi biliyordum. Yoksa her seferinde kurtulmaya çalıştığım adamın kucağına düşmez, onun kollarında bulmazdım kendimi.

Valent'in elleri boynumdayken hiç de acıtır sertlikte değildi. Dudakları dudaklarımı ihtirasla içerken duygularım zirveye tırmanıyordu. Eli eteklerimden belime yükselirken bacaklarımı aralayıp kalçamı kaldırdım. Benimse parmaklarım onun kemerini kavrayıp becerikli bir hamleyle çözmüştü bile. Eteğimi sıyırdı ve tüm benliğini içime iterken zevkle kasıldım. Gidişatı bilmeme rağmen ani bir heyecanla kalçam inip kalkarken kalbim ağzımda atıyor gibiydi. Hızla içimde gidip geliyordu ve ben aklımdaki her şeyi bir kenara bırakmış kendimi geçen dakikaların ritmine kaptırmış gidiyordum.